bilet

[point of view]

pociągnij mnie ze sobą
chcę zdążyć
rozpędzić krajobraz
za oknami krzyże migają
sosny rozpostarte w szybach
kształt nie nadąża za obrazem
od nowa lepi twarze rozmazane drogą
wyciera słowa
ostre zamienia w miękkie pędem roztarte
łąki stukają toczone myśli muszkatołowe
gałki pachnące zamiast walk tajanie
teatr jednego okna w myśli rozsmużonej

a w głowie niebo tka
rozpina wspomnienia
w kropli na szybie skupionej siłą woli
na chwilę tylko moją

zmruż oczy poczuj
właśnie teraz
nie zawsze jest teraz

[eka]

pociągnij mnie ze sobą
chcę zdążyć
rozpędzić krajobraz

Zaczyna się piękną, drgającą miniaturą, mądrą refleksją o czasie kończy, a środek - teatr jednego okna w pędzie pachnących krajobrazów.
Życie jest podróżą, podmiot daje adresatce (i czytelnikom) liryczny bilet.
Warto skorzystać z jego odkryć.

[Stella]

Ogólnie tekst bardzo mi się podoba. Wyraźnie "mówi" do mnie. Jakkolwiek W połowie już jakoś mi te wersy szumią, robi się chaotycznie, zbyt pełno.
Finisz zaś, wspaniały. Reasumując- ciekawie i poetycko. Pozdrawiam serdecznie.