czy można ukraść cień

[marta zoja]

ukradłam cień smutnej dziewczynce

ten co zakłada krawaty dziadka
pamięta głosy z dzieciństwa
ubiera się w ślubną sukienkę
matki i płacze na fotografii

pozostawia ślady na ścianie
życiem pisane dni szczęścia
i te mniej łaskawe których się
niczym nie da wymazać

w ułamku sekundy zadowala się
nawet nijaką historią nie odstępuje
na krok gdy nadzieja umiera ostatnia
na końcu pozostaje on jak wiatr

we włosach dojrzewającego czasu

[Mms]

Witaj!

Sedno wiersza:
'na końcu pozostaje on jak wiatr'
- już nie będzie dziewczynki / a właściwie już kobiety ' więc i cienia nie powinno być.
Ale nie. Jest jak wiatr!
Nie widać wiatru a jednak jest! Przesłanie budzące nadzieję wbrew nadziei.

Pozdrawiam
Małgosia

[Alek Osiński]

https://www.youtube.com/watch?v=SRGEGPDPt2A

[barteczekm]

Twoje wiersze ( i niewielkiej grupy innych tu przebywających) , w tym i ten, powodują, że człowiek decyduje się pominąć szambiaste okoliczności odwiedzanego miejsca i skupia się na tym co jest perłą rzuconą przed wieprze. To co najbardziej do mnie przemawia to łączenie tak różnych istotą motywów a jak spojrzeć głębiej bardzo sobie bliskich- matka, fotografia, wiatr, ślubna sukienka, czas. Do tego dużo symbolizmu, który powoduje, że wiersz jest bardzo indywidualny i skłania do wgłębienia się w przesłanie. Pozdrawiam. Bartek