Tlisz siebie akwarelą

[barteczekm]

Spacerujesz nocą
ubrana jedynie w deszcz, bo
co innego pasuje założyć w godzinie
wskrzeszonej do życia mgły i złotopiórych liści.
W tyle unosi się tłem
chodnik – most do świata źrenic
zatopionych w cień, pożądliwie cichych,
trafem ocalałych przed najazdem kiczu.

Zapałem namalowana,
pewna, że dojdzie i tutaj ten dzień,
w którym nic się nie liczy oprócz paru pytań,
zestarzałego koca, splątania w jedno i potu.

Już nastaje ranek a z nim
ucieczka w skrawki latarni,
w głos robotników z pierwszej zmiany.

Tlisz siebie akwarelą i nic więcej nie wymyślisz
jak czekanie.

[eka]

Ładne obrazowanie w 1. cząstce, metaforyczny, nośny tytuł, udany wiersz.

[Gajka]

Hm... przeczytałam z przyjemnością

[barteczekm]

bardzo mi milo Gajko, że mogłem sprawić tym tekstem Tobie przyjemność. Dziękuję za dobre słowo.

Szacowna Ewo jednak zaskoczyłaś pozytywnie. Oszczędnie i jakby sucho ale jednak. Nie jest to malownicze komentowanie jak sprzed paru lat ale nie mam żalu - rozumiem. Pozdrawiam serdecznie. Bartek