centrala

[Napoleon North]

dzień z nocą zastygł w bezruchu
zakotwiczone okręty nie odpłyną już dziś
za ciężkie nadeszły chmury
lekko muskają wiatrem
na morzu burza szaleje
nie przebierając w środkach


odchodzą powoli zmysły
za kotar ciemne powieki
scena pustoszeje
biją brawa obcasami tłumy
samotny starzec pośrodku
oddaje pokłony czołem

a za rzekami konie
w dorożkach zaprzęgnięte
coraz to szybciej
pomykać poczęły cwałem
na kawał drogi stracone
wiozą ludzi zasnutych
mgłą i pajęczyną
a smutek w nich kipi
do dna

dalekie są nasze drogi
gdy w domach ludzie grudniowi
z zapachem świerków na ustach
podają nam ciepłe słowa
związane ze sobą dłonie
a w oku łezka się kręci
nie zbyt zatamowana
spojrzenia innych przykuje

[eka]

drogi stracone
wiozą ludzi zasnutych
mgłą i pajęczyną
a smutek w nich kipi

Ten obraz mnie zatrzymał.