Dosłowności

[Marcin Sztelak]

W absolutnej ciszy splatam warkocze
koniom jeźdźców apokalipsy.
I to nie będzie mi policzone
w bezmiarze grzechów. Nawet wymyślonych.

Czasami widuję odcienie miasta
wskazujące na niepoczytalność,
chociaż fraza zachodzi na frazę,
przełamując widma światła.

Więc błądzę po pustawych ulicach
pochowanych pod asfaltem. Kroki dźwięczą
pogrobnym a w oddali stukot kopyt
rozrywa bruki.

Jednak nie drżę, mam kieszenie pełne
cukru. I słowa wypalone na dłoniach,
po wewnętrznej stronie mroku.

[Gorgiasz]

Przyznam, że nie do końca rozumiem, ale jakoś zatrzymuje uwagę i wzbudza żywe, plastyczne obrazy, z pamięci, z przeszłości. Poczytam jeszcze kilkakrotnie... Hm...

Kroki dźwięczą
pogrobnym a w oddali stukot kopyt
rozrywa bruki.

Dałbym przecinek przed "a".

[alchemik]

Apokalipsa wewnętrzna. Opisujesz zagładę świata wewnętrznego, który jest fałszywym odbiciem zewnętrza.
Cieniem, mrokiem w nas.
Próbujesz obłaskawiać w wierszu apokaliptyczne bestie.
Nie piszesz, jak to robisz. Kostki cukru są metaforyczne.
Bardzo mroczny wiersz. Mam nadzieję, że nie tkwisz w egzystencjalnym mroku.
Tak przy okazji mroku, Marcinie, odsyłam do czegoś, co nawet nie jest chyba wierszem, a może jest swoistym, ale też traktuje o ciemnej stronie duszy.
http://www.osme-pietro.pl/post183199.html#p183199