Bez za(k)łamań

[anastazja]

z dnia na dzień
mogą zniknąć drzewa budynki
ale żeby ludzie

ślady rozsypane wokół nas
w prozaicznych przedmiotach
zapisują historię

pamiętam strach
który rósł z każdą kolejną minutą
wiedziałam że zanim z drzewa
spadnie ostatni liść

już ciebie nie będzie

[witka]

nienachalnie, zatrzymał ten wiersz

[Patka]

z dnia na dzień
mogą zniknąć drzewa - budynki
ale żeby ludzie

Nie wiem, czy myślnik jest tu odpowiednim znakiem, bo wynika z niego, że drzewa to budynki, a czy tak miało być, to wątpię. Ale jeśli się mylę, proszę wybaczyć.

który rósł z kolejnym dniem

Ładniej by było: "który rósł z każdym kolejnym dniem".
Inna sprawa, że "dzień" był już wcześniej, użyłabym innego określenia czasu, np. "godziny".

Takie mam uwagi techniczne.

Pozdrawiam
Patka

[anastazja]

Dziękuję witka Pozdrawiam.

Patko - racja po Twojej stronie.
Przepraszam, że tak późno. W tych dniach byłam za granicą. Wklejając wiersz do tomiku, zauważyłam komentarz.
Jestem wdzięczna, poprawiłam.

[EdwardSkwarcan]

pamiętam strach
który rósł z każdą kolejną minutą
wiedziałam że zanim z drzewa
spadnie ostatni liść

już ciebie nie będzie

Czuć ten nieunikniony przepływ czasu.

[Napoleon North]

Podoba mi się ten wierch .

[Marcin Sztelak]

Delikatnie o nieuniknionym przemijaniu, prawdopodobnie istniejemy dopóki ktoś o nas pamięta, zresztą i to nie jest pewne.

Pozdrawiam.

[Henryk VIII]

Mądry i sensowny tekst. Tak, tak... to jest refleksja o przemijaniu, niknięciu. Są rzeki, domy, rośliny - znikają, naraz ich nie ma. I ludzie tak samo...

h8

[Eärendil]

Kiedy człowiek przeminie, natura upomni się o swoje. Ciekawy wiersz, a ja lubię kiedy jest ciekawie Pozdrawiam

[anastazja]

Dziękuję wszystkim serdecznie.