Oikoumene

[Marcin Sztelak]

Snujemy się po pełnych poczekalniach
w oczekiwaniu początku
i końca.

Zbyt rzadko umieramy z niespełnienia,
stłoczeni na niewygodnych krzesłach. Na szczęście
w ubikacjach czekają szybkie przygody
pokątnej masturbacji.

Za karykaturalne wykrzywienie udające orgazm
oczekujemy nagrody. Wybierając w przypadkowej
kolejności wreszcie trafiamy
na enter, nieodwracalny.

Zapobiegliwi, w przeczuciu entropii życia
i śmierci wpisujemy kilka bzdur
w testament.

Nigdy jednak nie życząc szczęścia, pomyślności
pozostającym.
Nawet w żalu.

[alchemik]

Ekumena to w pewnym sensie miejsce pobytu, zamieszkania, choć oznacza po prostu zamieszkany przez ludzi obszar świata, a więc skupisko kultur, cywilizację. A coraz mniej jest na świecie obszarów anekumeny.
Myślę, że w twoim wierszu, oikumene, dotyczy jakiegokolwiek tłumu, miasta, czy choćby poczekalni na dworcu. Choć poczekalnia ma u ciebie i znaczenie metaforyczne. Mam wrażenie, że potraktowałeś życie jako swoiste oczekiwanie w przemijaniu, o czym świadczą ostatnie, ironiczne i gorzkie strofy. W ogóle mam wrażenie, że deprecjonujesz życie, sprowadzając je do działań zachowawczych, obłudy pozwalającej unikać konfliktów.

Jednym słowem to wiersz traktujący wzgardliwie o ludzkości.
Nie powiem, żebyś ostatnio tchnął optymizmem, Marcinie.

Jerzy

[Marcin Sztelak]

Taki czas albo karma czy coś innego. Optymizmu na lekarstwo...

[alchemik]

Jakbym słyszał moją mamę. Też nie tchnie optymizmem.
A już w ogóle uważa, że człowiek to jakaś pomyłka, wybryk natury.
Najgorsze stworzenie na świecie.

Może należałoby napisać wiersz, apoteozę karaluchów.

[Marcin Sztelak]

Może i tak. Niestety nie znam żadnego

[elka]

Powiało prozą życia w bardzo dobrej poezji. Piękne metafory, ale to u Ciebie norma.

Pozdrawiam.elka.