Piszę do ciebie

[Adela]

Wyszłam na balkon
światło latarni ugrzęzło w kałuży
i ledwo widać, jak jest daleko do szczęścia.

Wyszłam zaczerpnąć świeżego powietrza,
w mieszkaniu duszno od płaczu dziecka
i niezapłaconych rachunków.

Piszę do ciebie z chaty w środku lasu.
Łowię ryby na kukurydzę i zbieram borówki.
Ale to było dawno i już nie pamiętam,
kim mogłabym być.

[Marcin Sztelak]

Najbardziej ostatnia, czasami wszyscy zastanawiamy się, co by było gdyby...

Pozdrawiam.

[witka]

fajny

[em_]

Pierwsza strofka — super

[Stella]

Bardzo mi się podoba
Tak nierzadko bywa, właściwie z moich obserwacji wynika, że nastąpiła nieprzeciętna eskalacja rejterady (fizycznie i/lub emocjonalnie) od współtworzenia i dbania z sercem i zaangażowaniem o powołaną do życia rodzinę.
Druga strona ma tak często ochotę wybiec i wiać w kierunku "lasu, borówek" itp. utraconych, czy wręcz poświęconych marzeń i planów. Ale to ona w pewnym momencie staje się nowym, jeśli nie jedynym filarem tego, co zostało zbudowane.
Trzeba jednak gonić za tym metaforycznym lasem ile tchu!!!

[Adela]

Dziękuję wszystkim za lekturę i komentarze.
Kłaniam się,
A.

[EdwardSkwarcan]

Zdecydowanie ostatnia naj.

[Adela]

Edwardzie, dziękuję. Z innej beczki, czy fotografia Twojego "profilu" to ty?
A.