poezja drogi

[AS...]

najpierw umarły okna
potem dom
wydał ostatnie tchnienie

zanim wyruszyłem w drogę

przestało istnieć tu i teraz
tylko przyszłość
po horyzont
i przeszłość
dopóki widać ślady

[Gorgiasz]

Brzmi prawdziwie i przekonująco. Bywa i tak.

[alchemik]

Dom, jak mniemam, to szata metaforyczna.
Własne miejsce w życiu, ciało, z którym się oswoiliśmy.
I miejsce powrotu.
Ale, kiedy umiera, jest tylko droga do i poza horyzont.
Tu i teraz, to przecież jednak zawsze złudzenie.
Jednak przywiązujemy się do tej ułudy, kiedy mamy jakieś tu.
Teraźniejszość to w gruncie rzeczy asymptotyczna przeszłość i odrobina ekstrapolacji tejże w przyszłość.
W drodze przestaje istnieć nawet to złudzenie.
Ślady za nami i te, które zdołamy odcisnąć przed nami.

Bardzo nośny wiersz.

A dokąd to wyruszasz, podróżniku?
Pozdrawiam

Jurek

[Stella]

Fantastyczny! Ostatnie cztery wersy są wspaniałe.

[EdwardSkwarcan]

Jak przy wyjazdach

[em_]

Świetny,
prosty i wymowny

[Marcin Sztelak]

Wiersz wydaje się banalny, ale prawda z reguły jest do bólu banalna. A to bolesny wiersz i doskonale "rozebrany" ze słów, żadnego nadmiaru.

Pozdrawiam.

[AS...]

musicie być na mnie nieźle wkurzeni...
ale cieszę się
że nie wkurzacie się na moje teksty

serdeczne

[biegnąca po fali]

Odpozdrawiam, ASie - wkurzona Ewa