Trzecia wersja wiersza o śmierci

[Adela]

Gdzie oni poszli?
Babcia z drożdżowym ciastem,
wujek na starym składaku
i ten mały od sąsiadów,
nie mówił jeszcze mama,
a co dopiero, żeby bał się śmierci.

Nikogo nie uprzedzili,
nie zaprosili na odwiedziny,
kamień w wodę
z krótkim jak życie życiorysem
był i go nie ma.

Gdzie oni poszli?
Tyle spraw czeka;
malowanie obrazków
spacer nad rzeką,
zabawa z psem.

Może odeszli na próbę
czy wszystko będzie toczyć się tak samo?
Jaskółki przed deszczem będą latać nisko,
ludzie bać się ludzi.

Albo trik
jesteś i cię nie ma,
do trzech razy sztuka.

[elka]

Adelo, oni zawsze tak odchodzą, cicho i nie w porę, i tylko pytania pozostawiają, bez odpowiedzi.

Podoba mi się Twój wiersz, bardzo dobrze się czyta.

Pozdrawiam.elka.

[EdwardSkwarcan]

Zamyśliłem się, więc warto było czytać.

[Elunia]

Wiersz na duże tak, ale czytam bez "jak życie".
Pozdrawiam

[Adela]

Elko, Edwardzie, Eluniu, dziękuję za lekturę i miłe słowo. Zapraszam do wiersza "Druga wersja wiersza o śmierci" - jest na stronie.
Kłaniam się,
A.

[eka]

No i mamy ciekawy, nieprzekombinowany tryptyk. Uczciwy chce się rzec.
-----------------------------------------------------------
Odpowiedzi nie było, nie ma, nie będzie.
Śmierć daje istnieniu ogromną powagę. A przede wszystkim nie byłoby pojęcia życia bez niej.
Jest niezbędna. Plan taki chyba.
Pozdrawiam.