eskapizm

[Lucile]

kiedy zobaczyła tropy odżyła
nadzieja
choć radość zgasił gąszcz
porosłych zaroślami słów
zbyt gęste by pojąć mogła
dokąd prowadzą

bałamutne
oderwane od znaczeń ograniczenie
wrażliwości osamotnionego
ego

[Gloinnen]

choć radość zgasił gąszcz
porosłych zaroślami słów

Konstrukcja niefortunna.

Gąszcz i zarośla to mniej więcej to samo, obraz wydaje się dość ekstremalny.
porosły-zarośla ---> to słowa z tej samej rodziny, umiejscowione w bezpośrednim pobliżu brzmią tautologicznie.

Tę metaforę warto jeszcze doszlifować.

Początek wiersza - pomimo pewnej nieporadności - obiecujący, ale końcówka - wybacz szczerość - nieudana.

bałamutne
oderwane od znaczeń ograniczenie
wrażliwości osamotnionego
ego

Formuła bardzo ciężka stylistycznie. Piętrowa konstrukcja dopełniaczowa źle się czyta. Brakuje tutaj jakiegokolwiek poetyckiego przetworzenia, metafory, obrazu, osadzającego sytuację liryczną w jakiejś konkretnej przestrzeni. Zlepek pojęć abstrakcyjnych sprawia wrażenie toporne. Miało być psychologiczno-filozoficznie, ale w takim ujęciu poezji tu niewiele, więcej sentymentalnej nowomowy, która ma udawać głębię przeżyć. A tymczasem "ograniczenie wrażliwości osamotnionego ego" brzmi pretensjonalnie i nieodkrywczo.

Na dodatek tekst wydaje się niedokończony, jakby zabrakło pomysłu na mocną, ciekawą pointę.

A co do treści, to mam pewną refleksję. Wielu twórców, niekoniecznie zresztą początkujących, skupia się na eksponowaniu ego, czyniąc z niego wartość samą w sobie i przypisując mu rolę centralną, nadrzędną. Tymczasem w poezji, według mnie, ego liczy się jedynie jako pryzmat. Najważniejszy jest efekt końcowy, czyli to, co zobaczy się i opisze po przepuszczeniu światła (rzeczywistości) przez ten filtr. Ergo, efekt końcowy w postaci wiersza jest grą barw, kolorów, znaczeń, obrazów. A jaźń, poprzez subiektywną percepcję zjawisk (między innymi emocjonalnych, ale nie tylko, bo także językowych na przykład, co często bywa całkowicie ignorowane i pomijane), pełni jedynie funkcję pośredniczącą.

Pozdrawiam,


Glo.

[Lucile]

Glo,
bardzo dziękuję i... postaram się, by nauka nie poszła w las.

Pozdrawiam
L.

Dodano -- 28 lut 2017, 11:52 --

Czyżby całkowity brak komentowania, wyznaczył pierwszy wpis pod tekstem?
No to ja. Nie bez powodu nadałam mu tytuł – eskapizm (ucieczka). Nawiązałam po części do definicji i po swojemu, przewrotnie zinterpretowałam, zastanawiając się, czy można zastosować to pojęcie w wierszu. Spróbowałam, wg oceny Glo, poległam – przez nokaut - już w pierwszej rundzie. No cóż, bywa (nie pierwsza, nie ostatnia porażka), powyżej już napisałam, że nauka nie pójdzie w las. A za tak obszerny, merytoryczny komentarz jeszcze raz dziękuję.
Moim zamiarem było tak „wypreparować” tekst, aby stał się bezduszny, z piętrzącymi oraz nawarstwiającymi się zagęszczeniami bliskoznacznych (potykających się siebie) znaczeń, doprowadzających do tego napuszonego ego.

Taki eksperyment, spowodowany lekturą esejów (mało znanego u nas) Olafa Stapledon`a ( 1886 – 1950), chociaż nie zgadzam się z większością jego poglądów.

„Eskapizm w literaturze”:
W „Literaturze eskapistycznej" - umiejętności twórcy są wykorzystywane (w oryginale - prostytuowane) w odmiennym, często nienaturalnym celu, mianowicie po to, by udaremnić twórczość i odwrócić uwagę od drogi rozwoju. Tak więc, z czysto literackiego punktu widzenia takie pojmowanie literatury jest tylko jej zubożałą kuzynką, z nierozłącznym pragnieniem poważnego ograniczenia empatii, wrażliwości oraz pokrętnego, nieszczerego użycia twórczych zdolności. Także - z punktu widzenia moralności - ta literatura nie jest właściwa, ponieważ może spowodować odwrócenie uwagi od innych ważniejszych problemów i tematów. To nie znaczy, że nie zawiera jakiś elementów twórczości, ale głównym celem jest jej przeciwieństwo.

I jeszcze prośba. Jeżeli przypadkiem, ktoś z administracji tu zabłądzi, to uprzejmie proszę o przeniesienie tego tekstu do Radosnej, bo tam miał trafić – tylko, uciekł mi i przez nieuwagę tu wylądował.

Pozdrawiam
L