Prośba

[point of view]

w niedomkniętych nocach
tak mało mi ciebie
stygnę pomiędzy parapetami zasuszonych
much a chłodem z twoich oczu

już nie spoglądam z nadzieją
w starte z ust złudzenia krokami
za oknem wymierzasz mi ciszę
nocnymi ćmami zatykam uszy
z pustych pokoi wyławiam
ostatnie wspólne chwile

niech diabli wezmą pamięć
dopiero uczę się zapominać
nie przeszkadzajcie mi
proszę

[Gloinnen]

w niedomkniętych nocach
tak mało mi ciebie

krokami
za oknem wymierzasz mi ciszę
nocnymi ćmami zatykam uszy

niech diabli wezmą pamięć

Te fragmenty poskładałabym w całość. Pozostałe moim zdaniem albo nie brzmią dobrze, albo są wyświechtane, ocierające się o kicz (nadzieja, złudzenia, ostatnie wspólne chwile...), albo przegadują tekst.

Podobają mi się bardzo "niedomknięte noce".
Drugi obraz (kroki za oknem wymierzające ciszę - interesujący oksymoron) - przemawia do wyobraźni.
Chociaż "nocne ćmy" to masło maślane. Poszukaj dla nich innego, ciekawszego określenia,
Pointa moim zdaniem powinna być mocniejsza, niż w oryginale, dlatego pozostawiłabym z całej strofy jeden, najbardziej nośny emocjonalnie wers.

Pozdrawiam,

Glo.