Stowarzyszenie absurdalnych poetów im. krańca świata (8)

[Marcin Sztelak]

Dzień piąty

Brzydcy ludzie uprawiają
warzywa, miłość im się nawet nie śni.
Byle było co do garnka włożyć,
na przednówku i po nim.

Mądrość ludowa wychodzi bokiem
w błocie drogi.
Uczęszczanej przez pielgrzymki
do źródła świętego Hieronima.

Boscha. Sąd ostateczny, ale sprawiedliwość
musi być po naszej stronie.
Siódme niebo adwokatów, selekcja naturalna
w trakcie wiecznych odwołań.

My tymczasem gonimy za ideałem,
romantyzm w nas siedzi
jak gwóźdź do trumny. Albo wół
do karety, może ciele na malowane
wrota.

Komedia pomyłek, farsa życia.
Przyłapani ze spuszczonymi do kolan
spodniami przestajemy wierzyć
w naturalizm.

Wenera! Wenera! Ech, jakiż ze mnie głupiec!...
Usprawiedliwienie
lub nieuzasadniona elokwencja.

[ble]

Moim zdaniem - nieuzasadniona elokwencja

[Alek Osiński]

Niezły komentarz do życia, trzy ostatnie podobają mi się najbardziej

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Usprawiedliwienie
lub nieuzasadniona elokwencja.

Ja bym zrezygnowała z tej pointy i na Wenerze poprzestała.

My tymczasem gonimy za ideałem,

Powyższy wers także moim zdaniem do wywalenia. To już nie jest ten niezbędny i właściwy poezji patos, wynikający ze spoglądania głębiej w opisywane rzeczy, ale uderzanie w natchniony dzwon. Doradzałabym unikanie tego typu sformułowań.

Komedia pomyłek, farsa życia.

Jedziesz toposami, nie wiem, według mnie tutaj przegadujesz. Raczej też bym z tego zrezygnowała, albo wybrała tylko jedno wyrażenie, chyba komedię pomyłek, bo ma solidne korzenie intertekstualne.

Pozdrawiam,


Glo.