Wosk...

[Janusz Wolański]

szepty wśród drzew umierają obłoki
zwiastują dzwony profesora anatomii
doświadczenia chemiczne receptury

kadzie rzeźb bez zarysu twarzy
zmęczony pośrodku figur woskowych
wszystko przyswajam prócz dotyku

spreparowany
oddzielając mięso od kości
to nie moje przeznaczenie bycie obok

bez nazwiska imienia jako półprodukt
wspomnieniem zastygłą goryczą
będąc dla kogoś foremką mydła

kości jak drewno do pieca
dym spokoju niegodny tego losu
unikam gdzieś zabłoconego wzroku

ale mniej jak ty Spanner w unerwieniach mroku

[tojatwoja]

Mocny, poruszający do bólu. Pozornie chłodna relacja z odczłowieczonego świata, gdzie nie da się zachować czucia.

dym spokoju niegodny tego losu
unikam gdzieś zabłoconego wzroku

[Janusz Wolański]

dziękuje za wgląd w tekst pozdrawiam))):-)

[Stella]

Zgadzam się z Anią. Treść aż ściska za gardło. Nie do końca kupuję ostatni wers.
Generalnie interesująco i dość sprawnie zmierzyłeś się z tematem

[Janusz Wolański]

Ofiary niektóre były zbrodniarzami i nie mogłem pominąć tego faktu ,natomiast to, co wyprawiali i profanacja ludzkiej godności, to jest sprawa oczywista i próba odwrócenia historii, zamazania pewnych faktów, nas Polaków śmieszy i irytuje )))dziękuję za wgląd,kłaniam się.

[Stella]

Nie, nie, chodzi mi raczej o budowę zdania.

[Janusz Wolański]

a gdzie tu się robi edyt)))

Dodano -- 02 mar 2017, 20:52 --

Stella dziękuje

[Stella]

[Janusz Wolański]

Dodano -- 04 mar 2017, 22:12 --