Bezsenność

[mawo]

Pamięć tonie w studni razem z pyłkami kwiatów,
nieznanymi twarzami, które nie zdążyły oddechem
ogrzać domu. Zapach drożdżowej babki uśmiecha się
do stołu. W tym roku święta przyszły cicho,
bez zbędnej czułości.

Zza szyby witają mnie oczy w oprawie zmarszczek.
Śledzą wróble ulatujące w przeszłość
razem z przewodami. Kilka niezdarnych trzepotów
i po nich. Powietrze opustoszeje. Ale to za chwilę.
Na razie lukier, który smakuje rozstaniem.

Przez sekundę czuję, że mój czas się zwija
i pęka jak kora brzozy.
Bieleje.

[tojatwoja]

Ładnie , lirycznie, jasno. Pozdrawiam, Anka

[mawo]

Dziękuję

[tojatwoja]

Kilka niezdarnych trzepotów
i po nich. Powietrze opustoszeje. Ale to za chwilę.

To mi się najbardziej podoba

[eka]

Subtelnie, a przejmująco.
Udana kompozycja środków lirycznych.
Podoba się.

[skaranie boskie]

Probuję ustalić o czym jest ten wiersz.
Że jest ładny, liryczny i nastrojowy - nie przeczę. Ale to dla mnie za mało.
szuakm więc i...
Zacznę od tytułu. Tu sprawa jest prosta. Bezsenność, to stan, w którym nijak nie sposób zasnąć. Na razie nie znam powodu, ale wiem przynajmniej o czym będzie wiersz.
Idźmy dalej.

Pamięć tonie w studni razem z pyłkami kwiatów,
nieznanymi twarzami, które nie zdążyły oddechem
ogrzać domu.

Pyłki kwiatów sugerują wiosnę. Studnia - zapewne metaforyczne ujęcie wszystkich aspektow pamięci, pomieszanie pamiętanego z zapomnianym. Szczególnie z ludźmi, którzy przewinęli się przez dom, nie zagrzewając w nim miejsca.

Zapach drożdżowej babki uśmiecha się
do stołu. W tym roku święta przyszły cicho,
bez zbędnej czułości.

Zgadłem, że wiosna! Wielkanoc, święta.
Czemu ciche i bez czułości?
Zaczynam to łączyć z pamięcią, ze studnią...
Ale poczekam na ostateczne wnioski.

Zza szyby witają mnie oczy w oprawie zmarszczek.
Śledzą wróble ulatujące w przeszłość
razem z przewodami.

Peel, to starsza osoba. Obserwując przez szybę wróble, widzi odbicie własnej twarzy. Twarzy w oprawkach i pełnej zmarszczek. Robi się ciepło.

Kilka niezdarnych trzepotów
i po nich. Powietrze opustoszeje. Ale to za chwilę.
Na razie lukier, który smakuje rozstaniem.

Teraz już wiem. To nie szyba okienna. To nie są przewody energetyczne, na kórych lubi siadać ptactwo. Jeszcze ten lukier... tak, przynieśli, żebym spróbował, polizał przez szybkę, jeszcze na chwilę wspomniał dom i jego ciepło, bo przede mną już tylko kilka przewodów łaczących ze światem medycznych wynalazków, kilka trzepotów rozklekotanego serca i...

Przez sekundę czuję, że mój czas się zwija
i pęka jak kora brzozy.
Bieleje.

Wybacz mi, Autorze/Autorko ten rozbiór.
Naprawdę nie wiedziałem o co chodzi, dopiero ta szczegółowa analiza pozwoliła mi w pełni zrozumieć, o czym jest ten przejmujący wiersz. Wiem, że rozbiór nieudolny, ale ja zwyczajnie nie potrafię robić takich analiz, choć staram się ich nauczyć...
Na bezsenność -

[tetu]

To świetny, wzruszający wiersz mawo.
Pozwolę sobie powiedzieć, że nie zgadzam się ze skaraniem, że to nieudolny rozbiór. Według mnie to dobra interpretacja. Też tak odczytałam. Pozbyłabym się tylko ostatniego wersu pierwszej strofy, moim zdaniem zbędny.
Puenta bardzo wymowna. Podoba mi się takie pisanie, pozdrawiam.

[mawo]

Skaranie boskie, jestem pod wrażeniem. Bardzo Ci dziękuję. Eku, Tetu cieszę się, ze wiersz się spodobał.

[skaranie boskie]

Bardzo Ci dziękuję

Ty nie dziękuj, tylko powiedz, jak bardzo minąłem się z faktycznym przekazem wiersza.

[mawo]

Peelka odtwarza w pamięci spotkanie z matką, której już nie ma. Obraz wróbli na drutach to widok za oknem, ale też refleksja, że jako gatunek wymierają. Relacje z bliskimi nie zawsze są łatwe, stąd trochę chłodu w wierszu. No i puenta - chyba nie jest trudna do interpretacji. Ale to, co teraz piszę, to raczej inspiracja do napisania wiersza, bo tekst istnieje tylko w konfrontacji z czytelnikiem, uniezależnia się od autora, otwiera się na nowy sens i emocje, rozczarowuje, zniechęca lub budzi zachwyt.