W cieniu sadu

[mawo]

Babci Leokadii

To był czas, kiedy rodziło się znaczenie, wersetami Starego Testamentu
przenikało z wąskiej sieni na polana w piecu. Kafle grzały stare kości
w każdym zakątku kuchni. Wiosenny chłód ocierał się o kamienne schody
i zastygał na progu, jakby miał dosyć milczenia.

Słoneczne ziarna gubiły się czasem w snach i wtedy
trzeba było iść do sadu ścieżką, którą wiśnie, całe w bieli,
obejmowały jak małe dziecko. Wilgotna ziemia chowała pamięć
i scalała fragmenty witrażu, gdy ostre poranne światło

weszło w serce i obróciło się wolno jak płyta w patefonie.
Ptaki rozpierzchły się, a słońce wypełniło okno.

[tetu]

Ale zrobiłaś klimat. Przepiękny wiersz Mawo, jakże wzruszający. Całość niezwykle spójna. Dla mnie wiersz do zapamiętania.
Popraw tylko literówkę - rozczesała* Bardzo na tak.

To był czas, kiedy rodziło się znaczenie, wersetami Starego Testamentu

piękne otwarcie wiersza, śliczna fraza.

[mawo]

Dziękuję, Tetu. Wprowadziłam sporo zmian, ale fraza, która Ci się spodobała, pozostała.

[eka]

A masz pierwszą wersję?
Czytałam, warto by porównać.

[mawo]

Tak, zachowałam:

Babcia Leokadia


To był czas, kiedy rodziło się znaczenie wersetami Starego Testamentu
przenikało z wąskiej sieni na polana w piecu. Kafle grzały stare kości
w każdym zakątku kuchni. Wiosenny chłód ocierał się o o kamienne schody
i zastygał na progu, jakby miał dosyć milczenia.

Oczy babci- słoneczne ziarna gubiły się czasem w snach i wtedy
wędrowała ścieżką do sadu, którą wiśnie, całe w bieli, obejmowały
jak małe dziecko, by ratować pisklęta spadające z nieba do kałuży. Kolana
na wilgotnej ziemi, czy je przechowa pamięć i scali fragmenty witrażu.

To był słoneczny dzień. Ptaki porażone strachem rozpadały się na kawałki.
Pióra leżały wszędzie. gdy rozpuściła włosy poranne światło weszło
w serce, zgrzytnęło i obróciło się wolno jak płyta w patefonie.

[eka]

Babci Leokadii

To był czas, kiedy rodziło się znaczenie, wersetami Starego Testamentu
przenikało z wąskiej sieni na polana w piecu. Kafle grzały stare kości
w każdym zakątku kuchni. Wiosenny chłód ocierał się o kamienne schody
i zastygał na progu, jakby miał dosyć milczenia.

Słoneczne ziarna gubiły się czasem w snach i wtedy
trzeba było iść do sadu ścieżką, którą wiśnie, całe w bieli,
obejmowały jak małe dziecko. Wilgotna ziemia chowała pamięć
i scalała fragmenty witrażu, gdy ostre poranne światło

weszło w serce i obróciło się wolno jak płyta w patefonie.
Ptaki rozpierzchły się, a słońce wypełniło okno.

=====================================================

Babcia Leokadia


To był czas, kiedy rodziło się znaczenie wersetami Starego Testamentu
przenikało z wąskiej sieni na polana w piecu. Kafle grzały stare kości
w każdym zakątku kuchni. Wiosenny chłód ocierał się o o kamienne schody
i zastygał na progu, jakby miał dosyć milczenia.

Oczy babci - słoneczne ziarna gubiły się czasem w snach i wtedy
wędrowała ścieżką do sadu, którą wiśnie, całe w bieli, obejmowały
jak małe dziecko, by ratować pisklęta spadające z nieba do kałuży. Kolana
na wilgotnej ziemi, czy je przechowa pamięć i scali fragmenty witrażu.

To był słoneczny dzień. Ptaki porażone strachem rozpadały się na kawałki.
Pióra leżały wszędzie. gdy rozpuściła włosy poranne światło weszło
w serce, zgrzytnęło i obróciło się wolno jak płyta w patefonie.

Dzięki. Zdecydowanie mocniej wchodzi mi w serce i wyobraźnię Babcia Leokadia.
Bardziej naturalna narracja, pełniejsze zakończenie o motyw ptaków, ratowanych przez babcię z kałuży, więc przeczuły śmierć swej wybawicielki, porażone strachem, gubiły pióra... przejmująca, nasycona strata.
Piękny wiersz.

[mawo]

Dziękuję za opinie. Mam nad czym myśleć. Pozdrawiam