cienie wierzb

[Gruszka]

cienie przywiązane do korzeni
wiodą mnie dalej niż donikąd
chociaż nikt nie powie że to miejsce
istnieje

***

kiedy przystaję szpaler wyświetla
portrety odciśnięte na mojej twarzy
babcia jak kiedyś głaszcze dziecko
wewnątrz mnie i deklamuje wiersze
tata uczy oceniania solidności obuwia
- w takich do ludzi niekoniecznie
z duchem czasu na obcasach wysokich
do nieba

ciotki sprzeczają się o niuanse
rodzinnych świąt i wypaplanych sekretów
a pan Jerzy wtrąca z przekąsem że kobieta
to nie człowiek

chwytam rzucone prowokacje i podaję dalej

***

za kolejnym zakrętem chwieją się
zapomniane imiona i wyryte głosy
obcych przysposobionych do krwiobiegu
dudni - Ela pamięta - Ela moja wnuczka
i tak z oczu patrzy że nie odrywam
i jeszcze ona pytająca - czemu nie odwiedzasz
nie wie że wiem a nie wiem jak skłamać
- będzie dobrze

***

wiodą mnie dalej niż dokądkolwiek
aż po granice za którymi człowiek
nigdy się nie kończy a zmierzch trzyma
za ręce poranki między cieniami
pokulonych wierzb

[witka]

Gruszka na wierzbie literówka w tytule.
Ładny, klimatyczny.
Lubię takie.

[Gruszka]

Dzięki, Witka
A literówkę już poprawiam - gapa jestem zakręcona

[Łucja]

lubię Twoje pisanie Gruszka cieszy mnie

[Gruszka]

Łucjo, bardzo dziękuję