dopóki jesteś

[AS...]

wolnością

zapisaną w nieskończonym
wersie
pieczęcią wbitą w serce
polną nutą

drgnieniem skóry

obok
i wszędzie
jednocześnie

nie nazywaj jej wierszem

[eka]

Zmieniłabym osobę w tytule na: dopóki jest, bo obecna forma dodaje trzecią osobę.
Ona, podmiot i w poincie - kto? Czytelnik? A ja myślę, że to jednak autoprzestrzeganie.

A w ogóle to ujmujący liryk, AS...ie. Zaczytałam się

[biegnąca po fali]

Zgadzam się z Ewą i tak właśnie czytam ten wiersz.

[alchemik]

Tak,wiersz to tylko sublimacja rzeczywistości, kolejarzu.
Uwewnętrznienie zewnętrza.

Długi John Silver

[tabakiera]

Wg mnie chodzi o to, żeby nie nazywać wolności wierszem (siebie również, co sugeruje tytuł).
Wiersz ma w sobie troszkę patosu, unoszenia się, ale nie w sobie, ale obok i wszędzie jednocześnie. Wszędzie to brak koncentracji na
jednym punkcie, to tak naprawdę nigdzie. Pieczęć wbita w serce sugeruje pewien przymus, zobowiązanie. Czyli zabrakło odczuwania sobą - wtedy byłby prawdziwy wiersz.

[AS...]

poezja jest dla mnie światem istniejącym niezależnie od nas;
stanowi zespół niezwykłych i pięknych zjawisk rozgrywających się
nie tylko w rzeczywistości, ale i w przestrzeniach urojonych;
nie tylko wokół nas, ale także w nas;
poezja jest jak muzyka: istnieje tylko przez chwilę i cichnie,
albo jak spadająca gwiazda: gaśnie, zanim zdążysz wypowiedzieć życzenie;

któż zatem jest poetą?
paradoksem jest to, że może być nim ktoś, kto... wcale nie pisze wierszy;
umiejętność, a może dar postrzegania świata poezji,
jest warunkiem wystarczającym do bycia poetą;
stąd końcowy postulat: "nie nazywaj jej (poezji) wierszem";
wspomniałem o darze:
nie każdy go ma; jedni wolą liczyć kasiorę, drudzy liczą na skomercjalizowane rozrywki,
sensacje, nowości, inni uważają szukanie świata poezji za stratę czasu,
a jeszcze inni tego czasu zwyczajnie nie mają;
ale kto ma dar postrzegania świata poezji, żyje w zaczarowanym świecie;
ma "pieczęć wbitą w serce";

"wolnością zapisaną w nieskończonym (także: niedokończonym) wersie"
jest próbą zdefiniowania świata poezji i języka, który ten świat do nas przemawia;
my - ludzie piszący wiersze - jesteśmy tylko tłumaczami mowy poezji
pełnej idiomów i nienazwanych ulotności;
dokonujemy przekładu i zapisu w sposób mniej lub bardziej udany tego, co mówi poezja
na język zrozumiały dla ludzi - i efekt tej pracy nazywamy wierszem;

jeżeli nasze człowieczeństwo scharakteryzujemy trzema parametrami:
myślą, uczuciem i wyobraźnią, to poezja zawiera w sobie wszystkie te elementy:
intelekt, emocje i umiejętność tworzenia;
poezja jest pełnią;

peelką mojego tekstu jest oczywiście poezja; napisałem na jej temat kilka utworów,
ale ten uważam za mniej udany;

serdeczne pozdrowienia

[em_]

Ładnie,
subtelnie

[eka]

Świat niezależny od nas?
Czyli wszystko, rzeczywistość, w której mieszamy raz udolnie lub nie.
Bliskie mi ujęcie.

Peelką jest poezja i mówi do adresata/autora - okey.

---------------------

nie nazywaj jej wierszem

A tutaj drugi podmiot mówi o poezji? Bo gdyby było: nie nazywaj mnie wierszem...