Maj uwiązł w Alejach

[point of view]

dziś wieje ciepły wiatr
chropowacieje na murach Alei Szucha
pyłem chodników chrzęści w zębach

zamkniętymi obrazami płowieje
drżenie tam złowrogie
tylko muzyka zeszklonych oczu ogarnia
zręby piekącego powietrza

śladem ślimaka
na drugi brzeg
wypłukaną z różowości cegieł
świadomość przepycham
do czysta trę oczy wybłyszczone rytmem rocznic
spuszczone z uwięzi powidoki
snów ciężkich
uwalniam
spojrzenia obmywam z nieprzebaczeń
w brudnej kałuży
uwięzło tamto niebo

w takie cieple dni
obite buciorami schody uginały się od folksdojczów
niosących słoiczki z bólem

pod murem schły w zapomnianej bieli
sprane fartuchy ostatnich rozmów

z dreszczem waszym się dzisiaj mieszam
przywidzenia zestalam w cele dla wiernych

fioletowe plamy pod powiekami
rozpuszczają świadomość
ołowiane kropki kończą opowieść
i jakoś to wszystko trwa

fartuchy już wyschły
zniknęły lusterka zaróżowionych kałuż

wystarczy spojrzeć w gorę
za szybami domów przelewają się jutra
tam nie ma początku ani końca

[witka]

Dobry. Upchana historia i ludzie,

za szybami domów przelewają się jutra

To już nie tylko o Warszawie, o każdym obolałym domu.

[Nula.Mychaan]

Bardzo obrazowy, aż dostałam gęsiej skórki.

[Elunia]

Bardzo pięknie, bardzo mocno wybrzmiały te słowa.
Podobaś