odbicia

[AS...]

bo zostawiłbym tylko drugą

[biegnąca po fali]

Masz rację. Pierwsza odstaje.
Myślę, że warto rozważyć Twoją sugestię.

[Halmar]

A moją?

[biegnąca po fali]

Hal, Twoją nie.

[Halmar]

Ranisz mnie, Bubu.
Kaleki świat – kalectwo każdego dnia. Maleńkie noworodki bez główek i kości jak szmaty walają, obijają mi się wewnątrz czaszki. W żyłach bulgocze zgęstniała krew, ten podskórny lęk. Pogoń. Niemy krzyk. Nadprodukcja niepotrzebnego. Brak ruchu. Rzężenie. Nie chcę, muszę, powinnam. Wielka lejkowatość lejka. W nieochotnym olśnieniu ulatuję aż do poranka. TRUDNO – ŻYCIE, ale właściwie dlaczego jestem?

[biegnąca po fali]

Hal, odpocznij. Dobrej nocy.

[Halmar]

Bubuniu, oszczędzaj siły, będą Ci potrzebne.
Śpij dobrze :)

[Nula.Mychaan]

obcy wypełniają kąty
tracimy ostrość i muszę marszczyć brwi
by odtworzyć twarze
mistyczne sploty przy kolejnych półobrotach
gdzieś na skraju dnia
kiedy wszystko wsiąka w ciszę
i jest jak z wodą która najpierw nas formuje
by kiedyś zabrać ostatnie skarby
znajomy cień na poduszce
wgłębienie jeszcze ciepłe gdy dotknąć

w każdą noc wchodzimy jak do rzeki
wczorajsze gwiazdozbiory kołyszą się miarowo
wokół bioder przybrzeżne trzciny
utrudniają ruchy a jednak płyniemy
aż do brzasku ja i nasz dom
podzielony przez dwa księżyce

Ładne, ale mam wrażenie że wiersz rozpękł mi się na dwa odrębne.
Oba są ładne, ale w całości to nie do końca to samo, nie płynie.
Chyba że ja czegoś nie rozumiem.
Jeszcze nie czuję tego wersu z mistycznymi splotami,
za to wsiąkanie w ciszę jest genialne.

[biegnąca po fali]

Bo to chyba są DWA wiersze, Nulo.
Jak tak teraz na to patrzę, z perspektywy czasu,
to rzeczywiście istnieje między nimi przepaść.

Dziękuję:)