O nieprzekraczalności granic.

[żebro]

Dobrą chęcią jest piekło wybrukowane
i miłością, a w kotłach smażą się wszyscy święci
bo pozwolili uwierzyć

choćby na chwilę. Szklą się na parapetach sny
zaniedbanych matek. Przez okno wystaje coraz więcej
balkonów i poręczy. Wyznaczają coś czego nikt nie chce

zachować. Godziny przy kuchennym stole
podczas rytuałów sąsiadki
z tego samego piętra. Jej dłonie do pary

przesiąknięte samotnością, i prześcieradła zmięte
tylko do połowy, i lustra zastygłe w tych samych pozach
przed wyjściem. Sączy się farsa

na wargi wygięte w podkowe. Wraca moja żona
uśmiechnięta jak głupek, pewna mnie jak mebla, płytek,
zlewu, swoich kroków. Nie wie jak bardzo kusi

bycie całym światem.

[tabakiera]

W podkowĘ - brak ogonka.
W ostatniej strofie pomyślałabym nad podwójnym "jak".

Bardzo dobry wiersz, z niebanalnymi przerzutniami.

[Nula.Mychaan]

Czytam Cię pierwszy raz i jestem pewna, że do tego wiersza wrócę.
Przerzutnie pięknie poprowadzone i niesamowity klimat całości.
Nie zmieniłabym ani jednego słowa.

[tetu]

Świetny!
Ale Dorota ma rację. Masz 3 jaki w ostatniej strofie, i dwa spójniki w 4 niebezpiecznie blisko, gdyby coś się udało zrobić, byłoby super, bo szkoda.

może:

na wargi wygięte w podkowę. Wraca moja żona
uśmiechnięta niczym głupek, pewna mnie jak mebla, płytek,
zlewu, swoich kroków. Nie wie że bardzo kusi
bycie całym światem.

Pierwszy spójnik z 4st można spokjnie usunąć, tak myślę

Niebanalne metafory, a to zabieram:)
Szklą się na parapetach sny
zaniedbanych matek. Pięknie.

[eka]

Wszystkim przypisana jest granica niezbywalna, dla złudnego poczucia bezpieczeństwa nie chcemy o niej pamiętać.
Wypuszczamy poręcze i balkony, ale do środka naszego ja wejść innemu/innej nie można, chociaż chcemy.
Samotność urealniona (sąsiadka) i samotność odrębności.
Warto Cię czytać.