Studium środowiskowe

[Marcin Sztelak]

Drogie dzieci mamy tylko trudne odpowiedzi
na proste pytania. Więc może jednak lizaczka?

Tam nie chodźcie, tam mieszka wariatka,
może nawet czarownica. Wyplata
wianki i rzuca je do sedesu.

Żadna to wróżba, ale spływają,
zapewne do morza, oceanu
— bardzo dużo wody i daleko do domu.

A na podwórku kałuże,
lecz nie pijcie z nich wody. Na brzegach
straceńcy liczą drobne.

Pozostałości po życiu, minionym.
Oni po prostu zapomnieli umrzeć. Albo śmierć
boi się przejść przez bramę.

Tę, w której często znikają bywalcy ławeczki.
Na ścianach spisane wszystkie chwalebne czyny
mieszkańców.

Oraz epitafia miłości, niekiedy z pokłosiem.
Teraz do domu, noc zapada, reszta jest milczeniem.
Z rzadka przerywanym krzykiem.

Drogie dzieci, może kiedyś same sobie odpowiecie,
teraz żreć te cholerne lizaki.

[witka]

Czyżby autor był z warszawskiej Pragi?

[Ania Ostrowska]

Dobrze oddana atmosfera dusznego podwórka, resztę rekwizytów łatwo można sobie wyobrazić: pranie zwisające z poręczy, powykrzywianą akcję albo krzak bzu przy śmietniku, trzepak, popękany beton i obtłuczone cegły. Puszki po piwie walające się pod ścianami. Niełatwo się z takiego środowiska wyrwać, choć chciałoby się dodać: ale nie jest to niemożliwe.

[tabakiera]

Przejść przez tę bramę.
Zniknąć za tą bramą.
Powinno być tę, nie tą.

Cóż, małemu można zamknąć oczy i usta lizakiem.

[Ava]

W każdym mieście są takie podwórka. Niestety.
Świetnie zobrazowałeś.
Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

Dość chaotycznie. Niby o czymś, a jednak nie wciąga.
Nie tym razem, Marcinie.

Pozdrawiam:)