kiedy morze wychodzi na ląd

[tetu]

Nie ma za co

[Henryk VIII]

Wspaniale . Jest tu i smutek tracenia, i pewien pierwiastek oczyszczenia ( woda , która obmywa)... To wiersz, do którego warto wracać, warto przy nim przystawać...

[eka]

tracę grunt pod stopami
i już wiesz nie uniosę słów
dlatego o nic nie pytaj

wyolbrzymiona zahaczam o absurd
lęgną się w głowie nasze dzieci dom
nawet Bóg w którego mogłabym uwierzyć

to wraca z każdą pełnią
przybywa światła w oknach
i znowu chcę budować
pierwsze zdania jak mosty
z których żaden nie przetrwa do świtu

stwarzam pozory
i tarcza przepływa pomiędzy palcami
odarta ze wskazówek
święci się chwila

woda obmywa stopy

-wyolbrzymiona zahaczam o absurd ten wers bardzo dobry, jak i cały wiersz, Ewo.
O peelce, która cierpi na chroniczny samokrytycyzm, niechby się odkleiła od niego przynajmniej w wierszach.

[Ava]

Może któryś przetrwa dłużej niż do świtu... Czego peelce życzę

[anastazja]

Ładny kawałek poezji. Smutek się kłania - lubię.

[biegnąca po fali]

Henryku - bardzo mi miło. Dziękuję:)

Ewo - niechby. Tylko czy to jej nie zepsuje?
Dziękuję za przystanięcie.

Avo - może... Dziękuję:)

Anastazjo - ja też lubię na smutno.
Dziękuję:)

[Ania Ostrowska]

gdyby skończyć na trzeciej też by było dobrze

całkowicie się z tym zgadzam

[biegnąca po fali]

A ja ciągle się waham...

Dziękuję, Aniu.