Ósme żebro Adama

[Marcin Sztelak]

Żywe wydmuszki wybałuszają oczy,
nieporadnie narysowane na kruchej skorupce.
Nie, nie chcę ich potłuc,
nawet jeśli to prawda, że jestem na wylocie.

Zbyt dużo zabrnięć w słowa
nie oszczędziło konstrukcji domu.
Który stawiałem jak głupi
mężczyzna, wciąż dorzucający polan do ognia.

Nawet kiedy świat spłonął
lepiłem figurki z popiołu. Proste niczym dotyk
i wiara, tylko że przepływały przez palce.
Niezauważalnie.

Dziś widzę coraz większe pustki,
nie sposób ich zapełnić strzępami kalendarza.
Więc niech rozniesie je wiatr niczym śnieg,
może stopnieją na twojej twarzy.

Już milczę, ukradkiem wciskając za pazuchę
wydmuszki. Wiosną wydadzą
owoc. Słodki dla głupców.

[eka]

Wydmuszki i figurki z popiołu.
Rozliczeniowy, gorzki wiersz o mnożących się pustkach mimo pracy peela.
Który chce mieć nadzieję, wbrew sobie.
Świetny wiersz.

[witka]

Przesłanie, aż zabolało.

[Ania Ostrowska]

świetny wiersz, od początku do końca. Brawo

[tetu]

To bardzo dobry, przejmujący wiersz.
Trzecia strofa pełna żalu i goryczy pela, który pomimo wszystko stara się jakoś trzymać. Czy ma nadzieję? Myślę że puenta z odrobiną niedorzeczności jest dobrą odpowiedzią.

[Nula.Mychaan]

Bardzo piękny wiersz
Nie ma ani jednego zbędnego słowa