chowam się pod dębem

[witka]

w cieniu pozyskanym z lasu
ostatnim relikwiarzu człowieka

dziadkowie tylko co odłożyli
narzędzia jeszcze wietrzą się z pierzyn

za odgradzającym płotem
otwierają się słoje drewnianego domu

pomalowane na wabiący
błękit szkrzynkowe okna

kobieta w kwiecistej bluzce
dojrzewający serek

zapięte na ostatni guzik
oko opatrzności

gdzie nie załamuje się światlo
ze starych nasadzeń