Tryptyk ze zmarszczek

[point of view]

Doręczenie

ciężarny listonosz
wdreptał na swoje ostatnie piętro
długo sapał zanim nacisnął dzwonek
odruch kciuka porażonego prądem
z mózgu wyzwolił lawinę



Błonkoskrzydli

kolejny raz próbuję otworzyć list
leży na stole
z każdym dniem stół
jest dalej
sumując godziny szczytowań
jestem coraz bliżej stwardnienia
zasianego na samym początku

każdego dnia o świcie
zdejmując z okien kolejne warstwy bielma
klecę z sylab myśli
z oczu dzieci spogladają
na ten obrządek ciekawskie sroki
bójcie się
uderzając dziobem tylko raz
zabijają zdziwienie

nikt w mieście nie chce słyszeć
jak pękają kolorowe baloniki
w tle
cichnie szamotanie
w niedającej się otworzyć kopercie



Dziwny zbieg przypadków

tory wielu nieistotnych zdarzeń
zbiegają się dopiero za
horyzontem

tam właśnie idę

[mirek13]

Bardzo dobry wiersz. Metafory są oryginalne i co najważniejsze, nie chodzi o ich efekt, ale bardzo dobrze wpisują się w klimat. Marazmu, beznadziejnego przemijania, braku perspektyw.
Najsłabsza jest puenta. Strasznie odstaje od pozostałej części.

[Marcin Sztelak]

Pewnie wszyscy tam idziemy. Dobry, mocny i mroczny wiersz. Literówka w listonosz.

Pozdrawiam.

[W.M.Gordon]

Masz pomysły.
Skondensuj je, bowiem niebezpiecznie ocierasz się o ścianę prozy.