powrósło Bereniki

[witka]

oswojony fiord podpływa po
lizawkę z moich oczu

warkocz wpleciony w trzy noce
nie ma końca

przystawiały się piersi
wyłożona jak pszenica obok

sypnęła słowem na zakwas
do wszystkich bochenków

w miejscu gdzie kiedyś był cmentarz cholerny
księżyc z urzędu wiązał nasz cień

wplątywany w wianek
kręciłem miód zagryzałem plastrem

wielokwiatowej ziemi
bez spowiedzi

Bronek powinien pójść do nieba
oczyszczony przez pszczoły