Gałąź czasu

[Grafoman]

Oczywiście, że jeszcze zaropieją okna.
Kość w szybie, czyli gałąź czasu.
W gardłach ustronne, zimowe parki;
dłonie rozplątują ścieżki witraży.

Kiedyś postanowiono nas stworzyć,
jak wieżę i mocny uścisk,
jak wylaną farbę i kolor cegieł
przystających do siebie w nocy.

A może jeszcze otworzymy
małe okienko obite ścianami,
tak lepkie od jutra i zimne,
kiedy czasem byłaś sama.

Kość w szybie, palce w szczelinie.
By bolało, wystarczy rzucić kamień.
Witraż rozpromieni się w słońcu.

[eka]

Kość w szybie... rozumiem intencję metafory, ma być zapewne najmocniejszym akcentem liryku, taka uwięźnięta przeszkoda w gardle, trzeba po prostu włożyć palce i zwymiotować, aby dialog się mógł toczyć dalej.
Ostatnie dwa wersy mojemu domniemaniu zaprzeczają (rzucenie kamieniem), więc zastanawiam się nad rolą tego chwytu z kością. I czemu witraż po rozbiciu ma się rozpromienić?
---------------------------------------------------------------
Zaropiałe okna - oczy, witraże, szyba, gałąź na szybie czasu - konsekwencja potwierdzająca pracę nad wierszem, dominanty.
Podsumowując: zapewne nie wszystko ogarnęłam jak trza : )

[Nula.Mychaan]

Bardzo niepokojący wiersz

Kość w szybie i palce w szczelinie.
By bolało, wystarczy rzucić kamień.
Witraż rozpromieni się w słońcu.

Ten fragment mnie zachwycił.
Rozdzielam myśl rzucenia kamieniem, by bolało i rozpromienionego witrażu w słońcu.
Tak jakby najpierw wywołać ból, by coś zamknąć, a następstwem jest rozpromieniony witraż.

[Grafoman]

Ciekawe interpretacje, Eka, Nula.

[Marcin Sztelak]

Jak dla mnie w całości, dobra, świeża metaforyka. Brawo.

Pozdrawiam.