Zapamiętane II

[Grafoman]

Zdarzało się, że w powrotną drogę
zabieraliśmy krzemień, by zapalić lasy.
Ktoś czule dotykał, mierzył na łydce
natężenie ruchu pajączkowatych warg,
całującego każdą stopę obsesyjnego życia.

To wtedy słońce uczyło się żeglugi:
dzień mijał i znów się wdzierał,
rzucając na rosnące i lepkie
jak plastry powieki, haczyki.
Więc przejrzałaś, odrywając jeden.

Nikt, poza mną, nie stał cierpliwie,
jak biegun, ciągle na tej samej pozycji,
w oczekiwaniu na lód, kiedy wiatr
odmieni horyzont - uwypukli
bruzdy na czole niczym senne rany.
Wszystko wbrew oczekiwaniom,
ku zapaleniu spojówek z przewidzeń.

[eka]

dzień po prostu mijał i znów się wdzierał,
rzucając na rosnące i lepkie
jak plastry powieki, haczyki.

A jak to ocenisz?

dzień mijał i znów się wdzierał,
rzucając haczyki na rosnące i lepkie
jak plastry powieki.

Bardzo mi się podoba ostatni obraz.

[Marcin Sztelak]

Ciekawie, sprawnie spisane, chociaż w drugiej pokombinowałbym z powiekami (może jednak na początku frazy).

Pozdrawiam.

[Grafoman]

Eko, za sugestią - wyrzucam "po prostu".

[Nula.Mychaan]

rzucając na rosnące i lepkie
jak plastry powieki, haczyki.

Inwersja psuje te wersy, bo reszta jest bardzo przyjemna.