Egoiści

[point of view]

przeciskając się ku życiu
zniekształcają brzuchy matek
w obwisłe worki

rozrywają rozkosz na strzępy
kiedy już umieją zagryzać
noce i cudowne piersi
wysysają to co najlepsze z duszy
bańki tłustego mleka toczą z otwartych żył

białymi kołnierzykami szlifują żelazka
dusze do połysku szklanych oczu wpatrzonych
w niknące za oknem warkoczyki przedziałki
tornistry wynoszą z domów tysiące bułek z szynką i sałatą
wyrzucają od razu za śmietnikiem ten obciach przy chipsach
naznaczają ubłoconymi butami przedsionki i serca

kiedy klepsydra odwraca się
egoistom którzy czekają na rozkosz w kolejce jajników
prenatalnie jest odpuszczone
co w dowolnym ze światów uczynią

a szare rzeki
za oknem spienione
unoszą tonami brudne gacie skarpetki
ciepłą wilgoć z oczu

[witka]

Do mnie trafia. Całość.
Rzepialski inspektor nadzoru budowy wierszy to ja nie jestem.
Sam popełniam samowole budowlane.

[eka]

Dobre, naprawdę dobre metafory.
Mocny wiersz, aż się skuliłam w sobie.

[Stella]

Kurczę, cholernie mocny wiersz. Uczucia mam nie tyle mieszane, co bardziej sinusoidalne. To chyba odpowiedniejsze ujęcie.
Smutny. Po prostu smutny i bolesny, co nie oznacza, że nie jest prawdziwy. Momentami aż za bardzo.
W każdym razie pogratulować należy- pomysłu, za metafor i ściśnięcia czytelnika za gardło.

[Marcin Sztelak]

Megamocne, że tak powiem. Aż zatyka.

Pozdrawiam.