Sekretne wyjście

[Grafoman]

Znów zaskoczyła nas wysokość pięter,
ale przecież dźwięk ugiętej deski
jest dobry na serdeczność, zdrowy
dla palców, dla wszelkiego uczucia
pnącego się do góry, po zapachach,
po trzaskach, gdy nasza skóra
ociera się i wrasta w poręcz.

Na oknie w szczycie jeden motyl
gorączkowo chcący uciec,
od tych starych walizek, palt,
kapeluszy, przebrań z przeszłości.
Czy koniecznie musimy tam
coś z nas utlenić, położyć pod kurz,
pstryknąć palcami i zostawić
kolejnym robaczkom, ku przestrodze?
Nasz czas chyba już minął,
wpełzliśmy na górę, wielki słój
napełniony powietrzem
zatkaliśmy korkiem z waty,

myśląc, co nastąpi dalej.

[Nula.Mychaan]

gdy nasza skóra
ociera się i wrasta w poręcz.

przepiękne

kolejnym robaczkom, ku przestrodze?

ten wers mi troszkę zgrzytnął, te robaczki jakoś nie pasują mi do całości
Ładny liryk i o dziwo chyba przestała mi przeszkadzać ilość rekwizytów, które wprowadzasz w wierszach.
Taki masz styl i to właśnie jest takie Twoje.
Szkoda że masz nick Grafoman, bo nie mogę nazwać Twojego stylu od nicku.

[Grafoman]

Do tego robaczka można się przyzwyczaić, ale co ja tam wiem

Dziękuję za komentarz i opinię, Nula

[Marcin Sztelak]

Jak zwykle lirycznie i rozliczeniowo - filozoficznie. Spore rekwizytorium lecz uzasadnione jak najbardziej. Co do puenty, poczekamy, zobaczymy.

Pozdrawiam.

[Grafoman]

Dziękuję za opinię, Marcinie.