Urojenia

[Janusz Wolański]

wbijam milczenie pomiędzy krawędzie liter
na ukształowanym cienkim ostrzu
kropla atramentu odsłania w otchłani wykute schody

oddech za oddechem zanurzam twarz
schodząc coraz to głębiej w rozpadlinę
odłamki skał na rękach tworzą krajobraz

promieni przymarzniętych do chmur
przełęczy anemii i łańcucha stygmatów
kotliny porośniętej trawą i fiołkami

przemieszczających się owiec
niczym wiatr w pochmurny dzień
postaci wypatrującej w kiju głębszy sens

na dnie przepaści myśli w martwym punkcie
na odległość rzęs rysuje pejzaż temperatury i mroku
świata wyeksponowanego w prostocie

populistycznej sztuki Boga opartej na urojeniach

[tabakiera]

Bardzo dobry, prowokacyjny wiersz z mocną puentą.
Za każdym czytaniem dopatruję się w nim kolejnych symboli - owce (pokorne ofiary), kij (przeciwieństwo marchewki i dwa końce), trawa i fiołki (naiwność oraz nadzieja) itp.
Ładne przerzutnie.
Nie rozumiem, dlaczego "kiju" umieszczono w nawiasie, w dodatku ze spacją przed jego zamknięciem.

[tetu]

W pierwszej strofie bez "w otchłani"
W drugiej bez "to"
"Promienie przymarznięte do chmur" strasznie tu zimno (ale rozumiem - urojenia)
"przełęcz anemii"? bez przesady. Jak dla mnie brzmi nieciekawie. Poza tym dość obrazowy.
W piątej strofie przyczepię się tylko do
na odległość
na dnie

poza tym puenta i 5 st bardzo ciekawa.
Pozdrawiam Janusz.

[Marcin Sztelak]

Mocny wiersz ze świetnie wpasowanymi symbolami, bardzo mocna, obrazoburcza nawet puenta.

Pozdrawiam.

[Janusz Wolański]

ten wiersz jest z przekazem nie tylko chodzi o urojenia i typową fizjonomie człowieka ))) pozdrawiam czytających

[Janusz Wolański]

koniec jest tylko inny ))))do następnego


wbijam milczenie pomiędzy krawędzie liter
na ukształowanym cienkim ostrzu
kropla atramentu odsłania w otchłani wykute schody

oddech za oddechem zanurzam twarz
schodząc coraz to głębiej w rozpadlinę
odłamki skał na rękach tworzą krajobraz

promieni przymarzniętych do chmur
przełęczy anemii i łańcucha stygmatów
kotliny porośniętej trawą i fiołkami

przemieszczających się owiec
niczym wiatr w pochmurny dzień
postaci wypatrującej w kiju głębszy sens

teraz na dnie przepaści
myśli w martwym położeniu
na odległość rzęs rysuje pejzaż mroku

wyeksponowanego świata prostoty
populistycznej sztuki Boga opartej na urojeniach

[Nula.Mychaan]

Czytam Cię chyba po raz pierwszy i muszę przyznać, że mnie wciągnąłeś w swój wiersz.
Podoba mi się frazowanie, ciekawe metafory, ładne przerzutnie, ale tak naprawę podoba mi się podskórna treść.
Trafiłeś do mnie

[Janusz Wolański]

dziękuje pozdrawiam))))