poniedziałek wieczór (pocztówka)

[4hc]

przyćmione światło barwy młodej już jadalnej pomarańczy
tak samo kwaśne choć przyjemne emanuje z lamp
w parku liście i niewiadomy ich kolor gdy światem zawładnęły światła
ale domyślać się mogę że w większości te pod nogami kasztanu i klonu strzępy
są żółte kanarkowo
na drzewach przebija się wszystko w cienie bo klosze osłonięte od góry
i głowa imaginuje zieleń chociaż pewniej jest to limonowo cytrynowy
wszystko kwaśne
aż bezwiednie oblizuję wargi po nic a w ustach ślina się zbiera w nadmiarze
przełykam smak śliny
taki po prostu trochę jak woda gdyby udało się ją spienić
a świat natrętnie kwaśny tak przyjemnie

jest ciepło
jesień obrodziła tego roku
przez głowę przemyka mi obraz lasów wokół Rumi
dziś w słońcu z dachu
czerwono żółte fale odcieni pomieszane z gasnącą zielenią
całe wzgórze zatopione jak gdyby łąka w kwiaty
takie drobne że trawy nie widać
różnokolorowe wrzosy
drzew

i nie chcę ale tym nasiąkam
rozczula mnie ta jesień paskudnie
mogę tak siedzieć na murku w tym Sopockim parku
i podziwiać jak wszystko faluje
jak wszystko aż kwaśne
smaczne
jak do mnie pasuje aż czuję się liściem
martwym co zgnije po deszczu
ale teraz jest
po prostu
w świetle niedojrzałej pomarańczy

[eka]

Chyba jeszcze w takiej narracji Cię nie czytałam. W pozytywach odbioru świata. Mimo ponurości w końcówce.
Oryginalny liryk opisowo-egzystencjalny.

rozczula mnie ta jesień paskudnie

No.

[4hc]

raczej tak nie piszę, jeszcze rzadziej wychodzi z kosza. pozdrawiam

[Nula.Mychaan]

Jaki obrazowy, impresjonistyczny.
Monet w wierszach, niby nic nieznaczące drobne maźnięcia pędzla, u Ciebie słowa,
a całość jest takim pięknym obrazo-wierszem.
Nie wiem jak Ci się to udało, że poczułam ten kwaśny smak.

[4hc]

dobre kwaśne, aż ślinka cieknie