Zło zamieszkuje w każdym z naszych światów

[czochrata]

P.S....bardzo ładny awatarek,anioł już niepotrzebny?

[Gloinnen]

Dzięki.
Awatary zmieniam bardzo często, podkreślam nimi różne osobiste zmiany

[Qń Który Pisze]

Zło, to przeciwieństwo dobra i jest również pewną wartością moralną. Tak jest prawie ze wszystkimi wartościami. Jak możemy dodawać, to również i odejmować. Cień towarzyszy światłu a kłamstwo prawdzie. Zawsze jest pewna równowaga w przyrodzie. Może nie w ilości, co w przeciwieństwie. Pojęcie zła nie mieści się w osobowym absolucie, jakim jest Bóg.

Bohater wiersza, to postać odtrącona. Niepotrzebna. Nie wiem, może przez kobietę, która miała powód do takiej decyzji. Kobiety potrafią być okrutne, bardzo okrutne... czasami bez wyraźnego powodu.

Brzydzi mnie rodzaj żeński, niewygasłe ciała okryte welonem z cienkich nitek ślin

Jego opis kobiety jest obrzydliwy i przypomina chlustające wymioty. Myślę, że życie dostatecznie go skopało po dupie, może i na własne życzenie? Jest takie skuteczne antidotum na wszystkie zatrucia. Trzeba leczyć się tym, od czego się zachorowało. Myślę, że tylko jakaś kobieta mogłaby go wyciągnąć z tego bagna. Musiałby mieć niewiarygodne szczęście, żeby pomiędzy jednym browarem na dworcu, a bigosem w dworcowej mordowni, jakaś kobieta, zwróciła na niego uwagę. To musiałaby być kobieta, która kiedyś go znała i wie o nim dostatecznie dużo, żeby uruchomić skuteczną pomoc. Z jego opisu wynika, że kiedyś się nieźle zapowiadał, ale stoczyć się można jeszcze szybciej - jak się okazuje.
Zło, ontyczny brak dobra, śpi płochym snem i niewiele brakuje, żeby go obudzić, tym bardziej, że sam Baal Zebub, książę ciemności, władca much i uosobienie zła, uśpił naszą czujność i dokonał jedynego w swoim rodzaju genialnego przekrętu. Pozwolił, żeby ludzie uwierzyli, że diabeł nie istnieje. Niestety istnieje, podobnie, jak dobro i hodujemy go w sobie, jak anioła stróża, ale ten jest jego negatywem. To parzysty organ naszej świadomość i podświadomości. I to było właśnie do udowodnienia. Krucafiks!

Wiersz, jak zwykle u Glo, napakowany treścią, jak Pudzian przed pojedynkiem z Magnusem Ver Magnussonem Und das ist gut sooooo

Awatary zmieniam bardzo często, podkreślam nimi różne osobiste zmiany

ha, wygląda na to, że z pokornego, złotowłosego cherubinka, Glo wkomponowała się w jego parzysty organ - a mówią, że diabeł nie istnieje o, sancta simplicitas!

[Alek Osiński]

Nie mam wprawdzie zielonego pojęcia o czym jest ten wiersz,
ale podoba mi się sposób konstruwania obrazów, tym razem
nie widzę akurat żadnego podobieństwa do Artiego, ale o dziwo
znowu mi się przypomniał jeden wiersz Wojaczka, chociaż to przecież
zupełnie inna poetyka, więc niech zamiast komentarza On przemówi.
Mam nadzieję, że się nie pogniewasz, bo jest przepiękny
Pozdrawiam

***
Boję się ciebie, ślepy wierszu
Boję się białego snu
Tak cię piszę, biały wierszu
A każda litera, jest cyfrą lęku

Tak smakuję Jej ciało
nieobecne, odlegle o wiorstę snu
Szron snu na wargach
i szorstkie podniebienie
jak szorstka skóra gwiazdy...

[Gloinnen]

Qniu, dobrze kombinujesz... jak koń pod górę

A tak całkiem poważnie. Interpretacja w dużej mierze zadziwiająco trafna.

Kobiety potrafią być okrutne, bardzo okrutne... czasami bez wyraźnego powodu.

Bez powodu to raczej nie sądzę.
Moja teoria jest prosta jak drut w kieszeni - zło rodzi zło. Okrucieństwo jest odpowiedzią na doznane krzywdy. W momencie, gdy zostanie już uruchomiony pewien mechanizm w człowieku, trudno jest już go powstrzymać, nawet dając mu nie wiem ile dobra. Nie mam pojęcia, czemu tak jest, ale, obserwując ludzi, wydaje mi się, że to - bardzo smutna niestety - ale najprawdziwsza prawda.

Co do okrucieństwa kobiet - wydaje mi się, że nie są bardziej okrutne. niż mężczyźni, tylko po prostu działają inaczej, używają innych metod.

Wiersz, jak zwykle u Glo, napakowany treścią, jak Pudzian

No to mnie na koniec rozbawiłeś, Qniu. Cytat dnia!

ha, wygląda na to, że z pokornego, złotowłosego cherubinka, Glo wkomponowała się w jego parzysty organ

Ty wiesz, jak to zabrzmiało... dwuznacznie?

Al, dzięki
Akurat skojarzenia z Wojaczkiem cieszą mnie, bo - jak już wspominałam niejednokrotnie - jest to jeden z moich ulubionych poetów.

A zacytowany przez Ciebie wiersz - rzeczywiście przepiękny...

Pozdrawiam,


Glo.