Empiria ukorzenia się.

[Baz]

Na plakacie człowiek w masce albo i zwierz jakiś,
a obok ja, patrzę na nieba iluminację i na każdym moim biegunie
cyrk z krwawym show, a gdzieś na trzecim planie templariusze
zakopują cudownie odnaleziony Graal a może zieloną butelkę po piwie.

Wrośnięty w beton nie czuję chłodu, nie czuję gorąca.
Liście poopadały. Ktoś gasi peta w doniczce, ktoś oblewa moczem
a na plakacie ani drgnie, ten zwierz lub człowiek w masce.
Choćbym całą siłą woli się starał, nikt nie zedrze ze mnie tej niemocy.

Podbiegł kudłaty niuchacz, nogę podniósł, oznaczył, pobiegł dalej.
Na węch szuka suczki ciekającej a za nim lewitowała smycz
jak moje bezradne ramiona. Unosiła się w sposób niekontrolowany
a może to człowiek w masce, niedostrzegalny zmysłami prowadził.

Na plakacie coś drgnęło. Zmienił się punkt w przestrzeni.
Dwuwymiarowy zwierz wychodzi z klatki na trzeci plan
do templariuszy, zabiera Graal a może zieloną butelkę po piwie.
Siada, zdejmuje maskę. W kałuży odbijam się ja, wrośnięty w beton.

[Gloinnen]

Temu utworowi przydałaby się kuracja odchudzająca. Zbyt wiele słów, zwłaszcza podniosłych i pełnych patosu, zaciera sens i sedno wiersza. Inwersje brzmią anachronicznie i sztucznie ("zwierz jakiś, nieba iluminacja, nogę podniósł"). Moim zdaniem warto byłoby postawić na większą językową prostotę i naturalność, żeby obrazy, u Ciebie dość wyraziste, nie rozpływały się "po drodze".
Pomysł sam w sobie - bardzo interesujący.

Pozdrawiam, Glo.

[Marcin Sztelak]

Zgadzam się z Glo, wiersz można by odchudzić z nadmiaru, słów i patosu.

Pozdrawiam.

[eka]

Poszedł w zero-jedynkowy kosmos mój komentarz.
Mam nadzieję, Błażeju, że go zdążyłeś przeczytać. Rozkminiałam zwrotka po zwrotce nędzę homo sapiensów, którą peel precyzyjnie w metaforycznej scence przedstawia.
Geny, kultura, sztuka - beton.
Pozdrawiam.

Patos jako odtrutka - wręcz nieunikniony.