Czcze milczenia

[Marcin Sztelak]

Obciążony skazą miłosierdzia rozsupłuję
życiorysy. Na rogatkach miast,
gdzie drogowskazy wyznaczają marszruty.
Przeciwne do ruchu.

Więc frasobliwie wybieram skróty i prowadzę
skazańców na manowce. Lub bal.
Tam pieczemy ziemniaki w popiele,
karmiąc nimi strachy na wróble.

Wcześniej wycinamy im usta, okrutne,
wąskie kreski broczą słomą.
Bez słowa skargi.

Przed nami droga zapada się w przedpiekle,
a dookoła anioły suszą skrzydła.
Zamokłe po upadku.

Cisza natrętnie zwiastuje. Kolejny
dzień na przykład.

[witka]

Cały Marcin.

[eka]

Strach na wróble w innej niż przyjęta symbolice.
Obiekt krzywd, ale kogo: poety?
Wiersze nasze to strachy?
Dajesz do myślenia.

[jaguar]

Zabawa w Matkę Teresą podnosi ego. Zamyka usta tym, którzy przyjmują jałmużnę i jacy wtedy czujemy się wspaniali. Anioły upadłe myjące/suszące skrzydła są jak kajanie się, prośba o wybaczenie - świetnie to przedstawiłeś. Człowiek zawsze będzie się miotał pomiędzy grzechem, a niewinnością i imprezą pomiędzy. Bardzo dobry wiersz wg mnie!!!

[Nula.Mychaan]

Bardzo niepokojący intrygujący i mroczny. Potrzebowałam kilkakrotnego czytania, ale tak zaintrygowałeś że wracałam do czytania.
Wiersz jest zdecydowanie warty powrotów