przysięga (bezsilność 4)

[tetu]

znów obca noc Piotrze
zlewa się w nierozpoznane kształty
a przecież jesteś
tym który obiecał nazwać i oswoić

niełatwo udźwignąć słowo
raz wypowiedziane stało się ciałem
i kołyską
w niej chowaliśmy poronione wiersze -

pamiętasz Piotrze?

wracałam do nich jak do modlitw
tam gdzie nie było nadziei na odkupienie win
wyrosła skała

tak trudno uwierzyć w wieczność
o zielonych oczach mówiłeś że są
niczym dziewicze łąki pełne łagodności
a jednak wylaliśmy się jak mleko*

krzyż wciąż pęcznieje od ran



*Patryk Chrzan - "Zaduszki"

[Marcin Sztelak]

Wybaczenie nigdy nie jest łatwe, zresztą wybaczyć można, zapomnieć nigdy....

[teo]

krzyż wciąż pęcznieje od ran

krzyż wciąż pęcznieje od krwi
z moich ran
??

Ciekawy zapis emocji. Zdrada, smutek a zwłaszcza strach przyjmujący nienazwane kształty. Bardzo dobrze poprowadzony od początku do końca. I perfekcyjnie użyty cytat

Bardzo dobry wiersz
Pozdrawiam
teo

[Nula.Mychaan]

O kurcze Tetuś, mam gęsią skórkę. Nic dodać nic ująć

[tetu]

Masz rację Marcin, dzięki.


Teo pisze

krzyż wciąż pęcznieje od krwi
z moich ran

Zostanę jednak przy swoim Teo, Fajnie że zajrzałeś, fenks

Nulka, Tobie także dziękuję za chwilkę z wierszem, pozdrawiam.

[Gloinnen]

znów obca noc Piotrze
zlewa się w nierozpoznane kształty
a przecież jesteś
tym który obiecał nazwać i oswoić

To jest bardzo dobry fragment. Słowa porządkują chaos.

niełatwo udźwignąć słowo
raz wypowiedziane stało się ciałem
i kołyską
w niej chowaliśmy poronione wiersze -

Dobra kontynuacja.

wracałam do nich jak do modlitw
tam gdzie nie było nadziei na odkupienie win
wyrosła skała

Piotr, czyli skała. Koincydencja chyba wbrew intencjom Autorki wprowadza dodatkowe treści.

tak trudno uwierzyć w wieczność
o zielonych oczach mówiłeś że są
niczym dziewicze łąki pełne łagodności
a jednak wylaliśmy się jak mleko *

Fragment ładny, liryczny, przywołujący na myśl Pieśń nad Pieśniami, ze świetnie dobranym cytatem.

nadal tkwisz we mnie zdradą

To bym usunęła. Brzmi fatalnie i zaciąga końcówkę banałem.

Wers o wybaczeniu też. Na tle ciekawych rozważań filozoficznych i delikatnej emocjonalności początkowych strof, ta dosłowność razi jak błyskotka z odpustu.
Najpierw delikatnie rzeźbisz dłutkiem i rylcem, żeby pod koniec rąbnąć siekierą...

krzyż wciąż pęcznieje od ran

Wystarczy za puentę.

Pozdrawiam, Glo.

[tetu]

Glo, przeczytałam bardzo uważnie Twój komentarz i miło mi że tak odebrałaś wiersz.
Koincydencja nie była dziełem przypadku.
Co do puenty masz całkowitą rację. Przeczytałam wiersz kilkakrotnie bez tych dwóch wersów i brzmi rzeczywiście lepiej. Dzięki za wskazanie odpustowych błyskotek, pozdrawiam.