Znudzenie (30+)

[teo]

* pozwolę sobie dopowiedzieć za Wikipedią: "W 2002 roku dr George Ricaurte przeprowadził badania na małpach, które miały udowodnić, że MDMA jest bardzo neurotoksyczne. Jak się później okazało, pomylił substancje i podał zwierzętom silnie neurotoksyczną metamfetaminę, w bardzo wysokiej dawce, co spowodowało natychmiastową śmierć dwójki z nich[17]. Dr Shulgin uważa, że żadne badania na zwierzętach nie udowodnią, że MDMA może wywierać szkodliwy wpływ na ludzki umysł".


pod stołem dzieją się wielkie rzeczy
zwłaszcza dla Ani i Daniela
ja mam swoją Tequilę Bum Bum
i lianę do wyjścia

przestał mnie bawić ten zgiełk
kilka lat temu gdy stoły miały politurę z grzechu
jestem młodszy niż się czuję
mniej poważny niż bym chciał

warty mniej niż moja bezdzietna bezdomność

zaplombowano drzwi ale nie płaczę już po zgliszczach
tak samo jak po uczuciach
wszystko obraca się w pył i każdego szlag
ale przecież są gorsze rzeczy
od diabła

nuda

delikatnie smyram wenę
spoconymi dłońmi język mi drętwieje
powieki ociężałe łapię dech a w usta browar
co mnie nie zabije to mnie wzmocni
doktorze Ricaurte*

chociaż Shulgin już kokietuje

[tetu]

przestał mnie bawić ten zgiełk
kilka lat temu gdy stoły miały politurę z grzechu

Bogato tutaj Teo. Podoba mi się takie ujęcie tematu, uruchomiłeś wyobraźnię

Odważny wiersz, spójnie poprowadzony, oscylujący wokół doświadczeń, doznań, eksperymentów, obserwacji, czyli wszystkiego, czego tak naprawdę dotykamy, z czym się stykamy.

Zastanawiam się na ile pod lir był bierny w tym wszystkim, a na ile naprawdę w tym uczestniczył. Coś mi się wydaje, że pomimo liany i Tequilii, które posiadał (powiedzmy że to było wyznacznikiem jakiejś granicy) nie stronił od testowania samego siebie i nie wiadomo jakby było gdyby... nie zaplombowano przed nim drzwi.
Wszystko to miało zapewne jakieś podłoże, zranione uczucia? być może. samotność? pewnie też jak daleko jesteśmy się w stanie posunąć?
MDMA? specyfiki są różne, ale pochodne tej substancji silnie uzależniają, nawet w dawkach terapeutycznych, które są o wiele zaniżone od tzw rekreacyjnych i działają bardzo indywidualnie.
Doktorek kokietuje, wolę jednak Tequilę, albo browar

W ostatniej strofie, a konkretnie w tym wersie

"powieki ociężale łapią dech jak usta browar"

nie jestem w stanie wyobrazić sobie tych powiek łapiących dech, może miało być łapię?

jak usta browar

z tego bym raczej zrezygnowała, pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Odważny wiersz, napisany sprawnie, zresztą sporo też w nim rezygnacji i zwątpienia...

Pozdrawiam.

[teo]

Odważny wiersz

Odważny wiersz

Podoba mi się takie ujęcie tematu, uruchomiłeś wyobraźnię

Taaa. Po kolorach doszedłem do wniosku, że potrzebuję jakiejś odmiany

Zastanawiam się na ile pod lir był bierny w tym wszystkim, a na ile naprawdę w tym uczestniczył.

Myślę, że był biernym obserwatorem.

W ostatniej strofie, a konkretnie w tym wersie

"powieki ociężale łapią dech jak usta browar"

nie jestem w stanie wyobrazić sobie tych powiek łapiących dech, może miało być łapię?

Biegnę zmieniać

Odważny wiersz, napisany sprawnie, zresztą sporo też w nim rezygnacji i zwątpienia.

Dziękuję.




Spróbujcie przy interpretacji uwzględnić tytuł. I zwróćcie uwagę, jak specyficznie został napisany ten cytowany fragment. Jest w nim coś, nawet nie wiem co dokładnie. Z jednej strony daje a z drugiej odbiera nadzieję. Jest sensowny, a zarazem niedorzeczny. Sam nie wiem. Inspirujące.


O ile macie ochotę

Pozdrawiam
teo

[Marcin Sztelak]

Tytuł dla mnie jasny, choć być może źle interpretuję, wszystko już było, czuję się staro. I wiesz, jeszcze niedawno miałem podobnie, ale życie potrafi tak zaskoczyć, że nie tylko szczęka opada. Wiem, co mówię...

[teo]

Tytuł dla mnie jasny, choć być może źle interpretuję, wszystko już było, czuję się staro

No mogłem jednak tytuł lepiej przemyśleć. Zbyt rozmyty sens. Chodziło o coś innego

[Alek Osiński]

Wiersz niezły, chociaż mnie akurat nie porywa.

Co ciekawe jednak po przeczytaniu przypomniał
mi się Huxley'owy "Małpa i duch". Wyczułem jakieś
powiązanie ideowe, chociaż wyrażone inaczej...


„Ale człowiek, pełen pychy człowiek,
Obdarzony potęgą niewielką i dość krótkotrwałą,
Najbardziej nieświadom tego,
O czym najmocniej bywa przekonany –
Niepomny swej kruchej jak szkło istoty,
Niczym gniewna małpa tak dziwne
Na oczach niebios popełnia wybryki,
Iż zmusza do płaczu nawet anioły.”

[jaguar]

Gdy nuda jest nieprzyjemna, ludzie zwykle potrafią sobie z nią poradzić. Jest gorzej, gdy nuda zaczyna zadawać ból fizyczny. Psychologia mówi, że ludzie, którzy szybko się nudzą, są bardziej podatni na depresje, uzależnienia od narkotyków, alkoholu, oraz wszelkich nieprawidłowości. Tu powstaje pytanie, czy mamy wpływ na nasz kod genetyczny. Odpowiem sobie sama, że mamy, nazywa się to umiejętność panowania nad sobą, samokontroli.
Nie widzę w wierszu przejawu odwagi. Temat istotny, ale nie wymagający kurażu.
Interesujący temat obrałeś i wyszedł Ci bardzo dobry wiersz, świetnie napisany, prowokujący do przemyśleń. Wypada pogratulować!

[teo]

Wiersz niezły, chociaż mnie akurat nie porywa.

Co ciekawe jednak po przeczytaniu przypomniał
mi się Huxley'owy "Małpa i duch". Wyczułem jakieś
powiązanie ideowe, chociaż wyrażone inaczej...

Powiązanie ideowe to dobre określenie. Bliżej niesprecyzowane.
Cytat ładny.

Tu powstaje pytanie, czy mamy wpływ na nasz kod genetyczny. Odpowiem sobie sama, że mamy, nazywa się to umiejętność panowania nad sobą, samokontroli.

Z tym stwierdzeniem nie mogę się zgodzić. Nie da się kontrolować rzeczy, których nie jesteśmy świadomi. A nawet świadomość istnienia problemu nie oznacza, że będziemy wiedzieli jak sobie z nim poradzić.

Nie widzę w wierszu przejawu odwagi. Temat istotny, ale nie wymagający kurażu.

Czasami trzeba się zdobyć na odwagę, żeby wcisnąć "wyślij" .

Interesujący temat obrałeś i wyszedł Ci bardzo dobry wiersz, świetnie napisany, prowokujący do przemyśleń. Wypada pogratulować!

Dziękuję bardzo




Pozdrawiam
teo