przeliczmy się

Wiadomość

Alga · #1 Post autor: **Alga** » 25 sty 2018, 7:58

jesteśmy kobietą
nimi wszystkimi i tą jedną
od dziennych spojrzeń i nocnych mroków
od daj mi już święty spokój

kobietą skończoną wielką zazdrością
o inne ja i tamte młodsze
i o tę jedną starszą pewnie
też coś w sobie ma

jesteśmy budowlą spiralnie stromą
z sierpem zatkwionym w czub wulkanu

rano przypalmy więc mleko
wieczorem niech pranie złoży kruche skrzydła
bo zamiast niego zbieramy ze sznurka
ciszę co wyschła w ranach porankach
kurzymi łapkami pozorując śmiech

zostajesz z tą z którą jest ci
chwilowo trochę jaśniej

jestem pierwszą która podniosła
kamień w nią rzucony
drugą która wkłada
belkę w swoje oczy

i rozśmiesza wiatr

Tomasz Gil · #2 Post autor: **Tomasz Gil** » 25 sty 2018, 9:21

Nie komentowałem Cie tutaj. Ciekawy wiersz dla mnie. Szczególnie końcówka, wcześniej gubię się w metaforach. Trudno jest - moim zdaniem - stworzyć metaforę prostą i piękną zarazem.
Masz super podpis. Właśnie na temat o którym piszę.
Pozdrawiam.

Alek Osiński · #3 Post autor: **Alek Osiński** » 26 sty 2018, 16:23

Fajnie, kurzymi łapkami pisane na skórce brzoskwini.
"rozśmiesza wiatr" - bardzo trafione.

"ranach porankach" tylko moim zdaniem nie brzmi dobrze.

Hej!

Nula.Mychaan · #4 Post autor: **Nula.Mychaan** » 28 sty 2018, 20:31

Alga pisze: ↑
25 sty 2018, 7:58
rano przypalmy więc mleko
wieczorem niech pranie złoży kruche skrzydła
bo zamiast niego zbieramy ze sznurka
ciszę co wyschła w ranach porankach
kurzymi łapkami pozorując śmiech

Rewelacyjna strofka i puenta super

Marcin Sztelak · #5 Post autor: **Marcin Sztelak** » 30 sty 2018, 15:34

Bardzo dobry wiersz, ze świetną puentą.

Pozdrawiam.

Alga · #6 Post autor: **Alga** » 31 sty 2018, 23:15

Tomku, Alku - dziękuję Wam za pozytywy.
Nula - cieszę się, że akurat ta - najbardziej namacalna

Marcinie - ucieszyłeś mnie bardzo. Wydawało mi się, że ten wiersz nie trafi do "odbiorców rodzaju męskiego".

Dziękuję Wam za czytanie i wrażenia.

Pozdrawiam

jaguar · #7 Post autor: **jaguar** » 01 lut 2018, 17:40

Czy, my kobiety, jesteśmy wszystkie takie same jak opisałaś je Algo w swoim wierszu? Taka generalizacja Ci wyszła, z którą chce się polemizować. Prawdą jest, że związek z każdą osobą, której tak naprawdę się nie kocha, kończy się w podobny sposób - znudzenie i szukanie nowego.

"zostajesz z tą z którą jest ci
chwilowo trochę jaśniej

jestem pierwszą która podniosła
kamień w nią rzucony
drugą która wkłada
belkę w swoje oczy" - dobry fragment

#8 Post autor: **eka** » 14 lut 2018, 19:05

Tytuł i pointa - bardzo celne wobec wnętrza.
Mam dylemat, czy:

Alga pisze: ↑
25 sty 2018, 7:58
zostajesz z tą

odnosi się do podmiotu czy zewnętrznego adresata.
Wolałabym pierwszą opcję, byłaby konsekwencja, ciekawszy odbiór.

Sposób poprowadzenia - monolog, w 3. cząstce stylistycznie mocno odstaje od prostoty (niemal kolokwialnej) reszty wyznania. Rozumiem nakreślony obraz, ale wydaje mi się zbytnim udziwnieniem, a ponadto sierp w czubie, nawet bez młota, groteskowości przysparza. Emocjonalność i pracowitość w niej giną.

W 2. wersie: nimi wszystkimi - zastąpiłabym konkretniejszym zaimkiem - każdą.
jesteśmy
kobietą każdą i tą jedną

______________
Wiersz zajmujący, każe się określić wobec głoszonej prawdy.
W istocie nie tylko w zakresie swojej płci mało się różnimy, jako jednostki również. Kilka nieco różniących się typów osobowościowych.
Nie licząc zaburzeń chemicznych w mózgu.
Cała nasza egzystencja to albo pieczołowicie powielanie wkodowanego zestawu lub... uparte, często podświadome, dążenie do silniejszego zróżnicowania. Również od ról narzuconych przez kulturę.
Ale od emocji i innych determinujących znaków wpisanych w najstarszą ewolucyjnie część mózgu ucieczka jest bardzo trudna. Wiatr się śmieje, dokładnie:)

em_ · #9 Post autor: **em_** » 14 lut 2018, 19:15

Trudno napisać taki wiersz...
Tutaj udało się zbytnio nie przedobrzyc :-)
Pozdrawiam