Pętle neuronalne

[teo]

odklejam się od twojego wzroku
odchodzę z wolna
jak stara tapeta

nie należę dziś do świata
jak nigdy wcześniej
czy później

w pokrytych pyłem częściach
zdań
rysuję obraz człowieka
i klucz by móc go wypuścić
nim wypali zubożałe wnętrza

czy jesteśmy
posklejanymi fragmentami
tych samych dramatów
czymś co kiedyś było bardziej ludzkie

i chociaż ja już dłużej nie mogę być szczelny
rysuję cichym szeptem
wypalone do cna wnętrza
księżycowe świetliste pustynie

obrazy dostępne tylko nocą

[witka]

Podoba mi się całość.
Wybacz proszę ingrencję

odchodzę od zogniskowań
twoich soczewek
odklejam się
niczym stara tapeta z uniesień

Pozdrawiam.

[teo]

odchodzę od zogniskowań
twoich soczewek
odklejam się
niczym stara tapeta z uniesień

Podoba mi się Twoja ingerencja Szkoda, że sam na coś podobnego nie wpadłem.

[witka]

Bierz Waść - jeżeli możesz.
Ja sobie napisałem inaczej już dawno wiersz o podobnej tematyce.
Jutro może wkleję, dla porównania i podkreślenia, że możesz skorzystać.

[tetu]

Podoba mi się tytuł, bardzo. Te pętle neuronalne w kontekście całości dają do myślenia Teo. Ludzki mózg i procesy które w nim zachodzą to ogromna zagadka.
Ten wiersz pomimo wewnętrznych, emocjonalnych przeżyć peela obrazuje ludzką psychikę co właśnie ukierunkowało mnie interptetacyjnie w tę stronę, choć nie tylko.
Czytam tu także postrzeganie siebie, ocenianie własnej "wydolności" przez pryzmat doświadczeń, wrażeń i emocji, także innych ludzi (tu rola obserwatora) o czym może świadczyć poniższy cytat

czy jesteśmy ludźmi
posklejanymi fragmentami
tych samych dramatów

chociaż ja już dłużej nie mogę być szczelny

czym jest tutaj szczelność dla pod lir?
wydawałoby się że w odniesieniu do drugiej cząstki wiersza (bardzo pesymistycznej zresztą) podmiot chce wreszcie wyjść poza, ale czy aby na pewno tak się dzieje?
przecież rysuje wypalone do cna wnętrza, pustynie, choć księżycowe i świetliste, nadal są pustyniami dostępnymi tylko jemu. Jakie procesy zachodzą w jego głowie, w jego psychice?
Tęskno w Twoim wierszu Teo, a ja poprzez takie zobrazowanie odczuć wewnętrznych człowieka plus do tego tytuł dokopałam się drugiego dna.
Jedynie ten trzeci wers z tą tapetą mi nie odpowiada, moim zdaniem niepotrzebny patos, ale to moje subiektywne odczucie, pozdrawiam.

[alchemik]

Niezbyt podoba mi się całość utkana z obaw.
Wywaliłbym wielką część wiersza, gdybym to ja był jego autorem.
Obawy są w nas, ale nie musimy ich zaraz opisywać kiczowatymi płomieniami.
Po pewnym skróceniu wiersz mógłby być dobry.

[teo]

Jedynie ten trzeci wers z tą tapetą mi nie odpowiada, moim zdaniem niepotrzebny patos, ale to moje subiektywne odczucie, pozdrawiam.

Dziękuję Tetu. Jak zwykle wielkie za Twój komentarz.
Pozmieniałem trochę wiersz. Mam nadzieję, że czyta się go teraz lepiej.

Obawy są w nas, ale nie musimy ich zaraz opisywać kiczowatymi płomieniami.
Po pewnym skróceniu wiersz mógłby być dobry.

Zgadzam się, te płomienie były trochę kiczowate. I zbędne. Więc zmieniłem.

Pozdrawiam
teo