dwudziesta czwarta

[angel131]

siedzieliśmy dwu-nadzy
w nieustępliwym półbrzasku,
rozważająć definicję wrażliwości dusz.
w zaułkach serc nie trudno się zgubić,
pamiętam mówiłeś, że nawet być trzeba umieć.
liczyłam Twoje rzęsy,
było ich dwadzieścia dwa razy dwa,
powiedziałeś, że razy cztery,
bo moje też są Twoimi.
nawet nie pamiętam kiedy zasnęłam

[P.A.R.]

pisać, pisać, wklejać, wklejać
byle jak
byle co
a fe ...

[angel131]

uzasadnij

[P.A.R.]

chociażby zbugić ...
choć uzasadniać nic nie muszę, to nie matematyka

[angel131]

Na szczęście ;]

ee tam, to tylko mała literówka

[skaranie boskie]

Przykro mi, wiersz jako wstawiony ponad dzienny limit publikacji, musi zaczekać na swoją kolej.
Tymczasowo zamykam temat.

[Gloinnen]

"siedzieliśmy dwu-nadzy
w nieustępliwym półbrzasku,
rozważająć definicję wrażliwości dusz.

mówiłeś, że nawet być trzeba umieć.
liczyłam twoje rzęsy,
było ich dwadzieścia dwa razy dwa,
powiedziałeś, że razy cztery,
bo moje też są twoimi.

kiedy zasnęłam, nawet
nie pamiętam"

Wers o zagubieniu w zaułkach serc zdecydowanie usunęłabym - do zapomnienia. Pisząc o uczuciach lepiej jednak uciec od takich kiczowatych, dupaszczipatielnych chwytów.

I absolutnie nie piszemy w wierszach zaimków z dużej litery, taka forma grzecznościowa jest dopuszczalna w listach, ale bardzo razi w poezji.

Inwersja w poincie pozwala z prostej końcówki i z użytego w niej obrazu wydobyć coś więcej, zaszczepić niepokój w czytelniku. Moim zdaniem tak jest lepiej, wydaje mi się, że wiersz powinien zostawić odbiorcę z jakimś niedosytem, z zagadką, wątpliwością. Ale to tylko moja skromna propozycja.

Pozdrawiam,


Glo.