Oksymoron

[Gunnar]

ostrożnie się cofam miarkując każdy ruch
potrącenie metafory ma gorzkie konsekwencje
gdy pod nogami beton zamiast perskiego dywanu

zerwanie peryfrazy grozi wszczęciem onomatopei
i wtedy zlecą się krytycy ciskając epitetami
nawet dobrą wolą nie da się ich personifikować
może to wina wcześniejszej animalizacji?

lecz zostawmy elementy animalne
by nie być oskarżonym o politykowanie
lub inwersję powszechnie szanowanych wartości
a przecież nie tam kolokwializm jest pogrzebany
nawet eufemizm źle odebrany być może

nawet anafora

nawet inwokacja nie pomaga ani glosolalia
gdy chodzący wspak zrobi przerzutnie
enumeracja grzechów nie podniesie ducha
próżne żale zamykając znaną epiforą

na końcu gradacji bólu jest hiperbola
w gardle grzęzną onomatopeje
przyjaciele traktują cię elipsą
antonim życia – twym jedynym pragnieniem

[Marcin Sztelak]

Ha... Już czytałem i niezmiennie będzie mi się podobać, ironia moją drugą matką...

Pozdrawiam.

[eka]

Ciebie kojarzę z prozą, chyba mroczne rewiry fantasy, więc cóż za niespodzianka:)
Polonista może, bo potrafi rozgrzebywanie egzystencjalizmu wyłącznie poetyckimi chwytami opisać. Warsztat - jak widać - niemal w całości zaangażowany.
Poeta = środki stylistyczne. Zrównanie.
Autoprofiler, z pełną świadomością ryzyka grzebania w bebechach.
Pointa druzgocąca.
Naprawdę... czy gra, bo tu: antonim wymógł deprechę?
Pozdrawiam:)

[tetu]

Czytałam i komentowałam w innym miejscu. Widzę że ciut zmian wprowadziłeś. Teraz bardzo na tak, pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

Moim zdaniem bardzo udany wiersz

[Gunnar]

Dziękuję za wszystkie komentarze.

Pointa druzgocąca.
Naprawdę... czy gra, bo tu: antonim wymógł deprechę?
Pozdrawiam:)

Dwie ostatnie strofy to rozbudowana figura umierania na nowotwór.
Także puenta, niestety, bardzo naprawdę.

Raz jeszcze dzięki i pozdrawiam