Różaniec

[Nilmo]

Różaniec


zdrowaś
zdrowaś
zdrowaś

choć dawno przestał chwalić
wszelki duch Pana Boga
po drżącym opuszku palca
znów spaceruje koralik

owita w całun trwoga
pętlą szklanego różańca

zdrowaś
zdrowaś
zdrowaś

ścieżka pokutna dłoni
reinkarnuje w słowa
starość twój dumny czerep
jedynie zdolna skłonić

modlitwę trupich obaw
dziś przynosisz na czterech

zdrowaś
zdrowaś
zdrowaś

trądem skażone usta
błagają cicho prowadż
niewidzialnego stwórcy
pod bicz dziesięciu ustaw

paciorki zawirowań
w dłoni śmiertelnych skurczy

zdrowaś...

[Alek Osiński]

Do trzecich zdrowasiek podoba mi się, zarówno przekaz
jak i uparta melodia, odnoszę jednak wrażenie jakby końcówka
odstawała in minus...

Pozdrawiam

[ble]

Podobnie jak Al, myślę, że ta cząstka

trądem skażone usta
błagają cicho prowadż
niewidzialnego stwórcy
pod bicz dziesięciu ustaw

przedobrza. Ale to moje odczucie, Ty możesz mieć głęboki powód dla zamieszczenia tych czterech wersów.
A te 10 ustaw nie takie znów biczowe, dobrze służą człowiekowi

Całość bardzo ciekawa.

[Nilmo]

Ja też zazwyczaj do trzeciego koralika dotrwam, a później mi wszystko odstaje. Żartuję. Pewnie masz rację. Wiersz miał piętnować hipokryzję i czoło-bicie zasadzie że "jak trwoga to do Boga" i chyba przegadałem:).
ble...no był powód...bo często syf w mowie i czynach, a jak się dupa pali to wielka inwentaryzacja sumienia. Dziesięć ustaw nie jest dla zwykłego śmiertelnika, tylko dla tych co popadają w konflikt z prawem. Czy musisz znać kodeks karny żeby nie żyć w sprzeczności z nim? Dzięki i pozdrawiam

[czochrata]

błagają cicho prowadż
niewidzialnego stwórcy

...dałabym stwórcę/aż się prosi!/poza tym w porządku,podoba mi się aż do końca

[SamoZuo]

świetne

ciekawie, niebanalnie, gorzko i z czarnym humorem napisane
jestem fanką Twojej twórczości

Pozdrawiam

[Gloinnen]

owita w całun trwoga

Moim zdaniem lepiej brzmiałoby "spowita" - ale może się mylę?

trądem skażone usta
błagają cicho prowadż
niewidzialnego stwórcy
pod bicz dziesięciu ustaw

paciorki zawirowań
w dłoni śmiertelnych skurczy

"trądem skażone usta
błagają cicho prowadź
niewidzialnego stwórcę
pod bicz dziesięciu ustaw

paciorki zawirowań
w rękach śmiertelne skurcze"

Czochrata ma rację.

Natomiast rzeczywiście - przedobrzyłeś, budując dość dziwaczną metaforykę. chociażby te "paciorki zawirowań" -

starość twój dumny czerep
jedynie zdolna skłonić

Powyższa inwersja jest wyjątkowo karkołomna, choć inaczej się nie dało, żeby dopasować do rymu.

Podoba mi się kompozycyjnie ten wiersz i jego układ rymów. Treść również interesująca. Kiedy przypominamy sobie o Bogu? Najczęściej na starość, gdy zbliżamy się coraz szybciej do spraw ostatecznych. Na wszelki wypadek trzeba sobie wymodlić szczęśliwy żywot po drugiej stronie. Albo w sytuacji jakiegoś zagrożenia, bądź również - gdy cierpimy, ponosimy klęski i nagle potrzebujemy solidnego punktu podparcia, moralnego czy też emocjonalnego. Szukamy wówczas poczucia bezpieczeństwa, odpowiedzi na trudne pytania, a nawet - tak po ludzku - naiwnie wierzymy, że Pan Bóg w odpowiedzi na nasz przypływ religijnych uniesień (hipokryzja do entej) - zrobi to, czego od niego oczekujemy w modłach.
To takie trochę pascalowskie - wiara na zasadzie "a co mi szkodzi"... No i poszukiwanie mocy w upadku; pokazujesz dość przewrotny mechanizm, jak to najczęściej jest pojmowane - chcemy, aby to Bóg nas wyciągał z błota, zamiast samodzielnie starać się podnieść. Nie prosimy Go o łaskę siły dla siebie, lecz o to, by się pofatygował do tego błota sam. Najczęściej właśnie w ten sposób traktujemy Boga...

Pozdrawiam,


Glo

[Aldona Latosik]

Bardzo lubię wiersze o treściach religijnych , u mnie duży plus

[anastazja]

Myślę podobnie jak czochrata -[/b lecz niekoniecznie, tak też się podoba