marana

[ks-hp]

że było dziecko w jej dłoniach, pozłacany słonik
z porcelany, który wszedł przez biodro do łona;
nie potrafił jeszcze podnosić powiek, maleńki budda.

na terapii kazali nam potłuc zastawy obiadowe.
mogłem wybrać cokolwiek; rozkruszyłem ulubiony
kubek, talerz z wzorkiem, filiżankę do espresso.

stłukłem też twoje oczy. wypłynęła z nich twarz
odbita kalką.

moja. dopiero wtedy spostrzegłem, że odeszłaś,
ósmego dnia kalendarza birmy, na oślep, po
odłamkach, kalecząc stopy. wiesz -

do dzisiaj mam te blizny.

[Alek Osiński]

No, bardzo ładnie i sugestywnie. Mi osobiście przeszkadza obraz rozbijania oczu
i wypływania z nich twarzy, ten dwuwers budzi moje wątpliwości, ale może
to jakieś moje psychiczne uprzedzenia.

Pozdrawiam

[ks-hp]

Może jest trochę obrzydliwy? W końcu jak oczy wypływają, to widok nie jest przyjemny. No ale w tym wierszu nic nie jest przyjemne. Dzięki za słowo, pozdrawiam.

[atoja]

zaczytałam się,bliski mi
i nie przeszkadza nic

[skaranie boskie]

Interesująca terapia.
Dodałbym jeszcze czytanie takich wierszy jako uzupełnienie.
Serio, łagodzą obyczaje - jak muzyka...

[Miladora]

A ja się przyczepię starym zwyczajem, Hipek.

- dłoniach/łona - świadomy rym?

- potłuc zastawy obiadowe. - niezręczne. Dałabym:
- na terapii kazali nam potłuc zastawę stołową. - zastawa składa się z tylu części, że mieli co tłuc - nie muszą być "zastawy".

- do dzisiaj mam te blizny. - nie musisz dopowiadać "te". Lepiej brzmi bez.

Jak zwykle w Twoich wierszach jest się nad czym zamyślić. Niepokojący ten klimat.

Dobrego

[czochrata]

coś w tym jest...

[Gloinnen]

Miladoro, podejrzewam, że rym świadomy. I będę do upadłego jak oblężonej warowni bronić rymów w poezji wolnej, które umiejętne w nią wplecione są według mnie jej walorem artystycznym. Rymy nadają tekstowi określonej melodii.

Ja nie mam do wiersza zastrzeżeń, może faktycznie - jedynie zręczniej byłoby użyć zwrotu "zastawy stołowe" - "zastawy obiadowe" kojarzą się z "zestawem obiadowym" w knajpie, a skojarzenie to wybija z klimatu podczas lektury.

Poza tym tekst uważam za dobrze napisany, sugestywny. Podoba mi się konsekwentność metaforyczna, leitmotiv tłuczonej porcelany - w pierwszej strofie - "słonik", w drugiej - naczynia, w trzeciej - odłamki; przez cały wiersz przemyka się obraz kruchości, a jednocześnie - destrukcji, niszczenia. W wyjątkowo ciekawy sposób zestawiasz obrazy.

Pozdrawiam,


Glo.