jedność

[atma]

gdy światy przenikają się
wchodzę w ciebie
języki ognia łaskoczą
pod powieką
nie ma deszczu
kruszeją ciała
w magmowym ujednoliceniu struktur
czas wariuje
starcze konanie
gaśnie dziecięcym śmiechem
nie dzieje się
co już się nie działo
odchodząc zostawiasz nic
nie boli

[anastazja]

Tak wygląda nasze przemijanie, dobrze ujęłaś temat, starzejąc się dziecinniejemy;

nie dzieje się
co już się nie działo
odchodząc zostawiasz nic
nic nie boli

podoba mi się atma

[atma]

Dziękuje Anastazjo zdrówko

[Miladora]

Przyleciałam, przelecę i polecę.

Atmuś - po co tytuł, który powtarza się w pierwszym wersie?
No i "sięświaty" się robią.

- pod powieką - trochę jestem uczulona, bo powieki powtarzają się co chwilę w różnych wierszach.
W źrenicach (nie ma deszczu)?

- odchodząc zostawiasz nic
nic nie boli - to "nic" tutaj bym opuściła, będzie bardziej wieloznaczne.

A co do treści, to rozumiem takie przenikanie.

Dobrego

[atma]

a to powtórzenie Miluś to zwyczajnie brak tytułu resztę poprawiam

powinno się czytać tak:
języki ognia łaskoczą
pod powieką

pod powieką
nie ma deszczu

hmmm nie wiem jak to zmienić by nie było tendencyjnie...

[iTuiTam]

...
nie dzieje się
co już się nie działo
odchodząc zostawiasz nic
nie boli

Atmo, tak to jest z tymi światami, nie mają nic lepszego do roboty poza przenikaniem i jest ogień i deszcz i kruchość materii i zwariowanego czasu

odchodząc - tu pozwolisz, że inaczej spojrzę - zostawiasz coś, niematerialnego i energię i początek koła: ogień deszcz kruchość materii i zwariowanego czasu
i jeszcze jedno, myślę za mało jeszcze wiemy, żeby twierdzić, że

nie dzieje się nic, co już się nie działo

.
serdecznie
iTuiTam

[Gloinnen]

"gdy światy się przenikają
wchodzę w ciebie

języki ognia łaskoczą
oczy
nie ma deszczu
na brzegach ---> tutaj zmieniłam chyba najbardziej "po swojemu" - rzeczywiście, powieki są dość wyświechtanym słowem i lepiej ich nie używać, pokombinowałam inaczej... Z moimi ulubionymi przerzutniami. I trochę jeszcze "rozluźniłam" zapis, bardziej rozbijając Twoje strofy.

kruszeją ciała
ujednolicone magmą ---> sugeruję - uprościć!
czas wariuje
starcze konanie gaśnie

wśród dziecięcych śmiechów

odchodzisz zostawiając nic ---> zaproponowałam zmianę na bardziej naturalniejszy układ słów.
nie boli"

A sam wiersz jest całkiem niezły. Dużo w nim przemijania, ono jest wpisane w naszą kondycją, towarzyszy zawsze i wszędzie, chociażby jako uporczywa myśl o przemijaniu własnym, ale także - obserwujemy przecież upływ czasu, dorastanie dzieci, starzenie się najbliższych, asystujemy przy umieraniu, blakną nasze miłości, porywy, uniesienia...

Pozdrawiam,


Glo.

[Abi]

nie dzieje się
co już się nie działo

niestety, Atmo :-/

A.