Ostateczne oddzielenie

[Marcin Sztelak]

Życiowy dramat z Szekspirowską konotacją
bo słońce, balkon i słowa,
słowa, słowa.

W oczekiwaniu na ostatnie
gwoździe do trumny trochę zabawy, snu, oddechów.
W rytmie trzy na cztery, panie proszą panów.

W tym tańcu trudno utrafić w sedno
pierwszym lepszym wersem, czy też pięścią.
W zanadrzu bardzo eksperymentalne terapie,
rzewne łzy księcia ciemności, oszukiwanie w tarocie.

W końcu nadejdzie taka gówniana apokalipsa
na miarę potrzeb, ciemnych bram, dziurawych portfeli.
Zerowe szanse na sukces, salwy honorowe, trąby od archaniołów.

No pocieszenie przydałby się worek złota, czaszka Yorika,
spacer po Weronie, a nawet rozbójnicy siedzący w jaskini.
Tylko że to zupełnie inna bajka z całkiem inną puentą,
można by nawet rzec – szczęśliwym zakończeniem.

[Alek Osiński]

Każdy będzie miał taką apokalipsę na jaką zasłużył
nawet jeśli wcześniej trochę pooszukuje w tarocie;
podoba mi się wiersz, głównie ze względu na czarny
humor, chociaż mam wrażenie, że piszesz ostatnio
ciągle o tym samym, mimo że w różnych odsłonach;
daleko posunięty sceptycyzm, czy to jest sedno czy
nie - nie wiem, trzeba jednak tę pięść nadwerężać...

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Wiersz, jak to u Ciebie zwykle bywa, ciekawy, jeśli chodzi o obrazowanie. W interesujący sposób pokazujesz walkę z patosem, sprowadzasz ideały do właściwych wymiarów i proporcji. Tak naprawdę, to ludzie wymyślili wielkie rzeczy ponad miarę rzeczywistości, w której żyją, ubrali w formę sztuki, religii, tragifarsy. A wszystko jest o wiele mniej podniosłe, jak słusznie zauważyłeś:

zupełnie inna bajka z całkiem inną puentą,
można by nawet rzec – szczęśliwym zakończeniem.

Jedna rzecz mi trochę przeszkadza w zapisie - wyliczanki:

gwoździe do trumny trochę zabawy, snu, oddechów.

W zanadrzu bardzo eksperymentalne terapie,
rzewne łzy księcia ciemności, oszukiwanie w tarocie.

na miarę potrzeb, ciemnych bram, dziurawych portfeli.
Zerowe szanse na sukces, salwy honorowe, trąby od archaniołów.

No pocieszenie przydałby się worek złota, czaszka Yorika,
spacer po Weronie, a nawet rozbójnicy siedzący w jaskini.

Trochę za dużo tych jukstapozycji. Szkoda, bo koncepcja warta wiersza. Na razie wyszła Ci notatka. A warto pomyśleć, jak to ewentualnie zmienić, bo całość oryginalna, przemyślana, niepokojąca. Na bazie zawartych w wierszu skojarzeń można stworzyć wiele dynamicznych, przemawiających do wyobraźni obrazów, o ile potraktujesz je mniej skrótowo.

Pozdrawiam,


Glo.