szaro i głucho

[Aldona Latosik]

była gdzie nie ma nic
trzymała choć dłoń pustą miała
dotykał a nikogo obok
upalnie na minusie
w szarych obłokach
czoło jakby promykiem zroszone
głucho i tylko stukot
oddalających we mgle kroków
cień w bezruchu
lekko pokłoniony
nad skrawkiem bieli

Aldona Latosik

17.III.2012

[Gloinnen]

trzymała choć dłoń pustą miała

Tu ci się wkradł taki niefortunny rym.

"trzymała choć w dłoni pusto" ---> a gdyby tak?

upalnie jednak na minusie
w szarych obłokach

Tutaj już bez "jednak", wydaje mi się, że opozycję utrzymujesz przez zestawienie przeciwieństw.

"upalnie na minusie
w szarych obłokach"

głucho i tylko stukot
oddalających we mgle kroków

Z tego obrazu bym zrezygnowała. Jest banalny i wyświechtany. Ewentualnie trzeba by go napisać zupełnie inaczej, tę mgłę, kroki, które ją rozcinają, oddalający się stukot, musiałabyś poszukać całkiem odmiennej, oryginalnej metafory. Na razie użyłaś jednego z poetyckich "gotowców", a to w liryce niestety się nie sprawdza.

cień w bezruchu
lekko pokłoniony
nad skrawkiem bieli

Między zimą a wiosną, między życiem a śmiercią, między smutkiem a nadzieją?
"pokłoniony" - chyba może być taki neologizm, wprowadza do tekstu odrobinę świeżości.

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

Aldonko - myślę, że coraz lepiej idą Ci białe. Cieszę się, tak trzymaj.

Pozdrawiam

[Ewa Włodek]

o kimś, kto odszedł drogą bez powrotu? Zamyślił mnie, Aldonko...


Pozdróweczki i uśmiechy...
Ewa

[Aldona Latosik]

Proszę Glo o podpowiedź, nic mi nie przychodzi do głowy

Wszystkim piękne dzięki za odwiedzinki i komentarze

Czesiu pozdrawiam i dziękuję za miłe słówko