okaleczona

[Aldona Latosik]

skrzydła podciąć
zbyt mało
garściami
pióra wyrywać
porozpruwać duszę
krwawe łzy
trudno zatamować
życie ze skazą
w podkuleniu
ból złagodzi

Aldona Latosik

[Ewa Włodek]

życie ze skazą
w podkuleniu
ból złagodzi

oj, optymistka, Aldonko... Coraz lpiej Ci idzie w białych wierszach...


Moc uśmiechów...
Ewa

[Gloinnen]

A ja kiedyś popełniłam coś podobnego. Więc (choć nigdy tego zazwyczaj nie robię) - skomentuję tym razem Twój wiersz moim tekstem. Mam nadzieję, że nikt się nie obrazi.

przesilenie

nie lituj się
nie tarmoś
mnie
wiosną
nie podnoś
nadziei
wyszarpałam pióra
podeptałam skrzydła
nie pozwolę się porwać
gdy przebacz - bez odzewu
oddaję
krwawe torsje
powierzam brzegom
rzeki obosiecznej
zostaw
nie wiesz z jakich
splotów wypuściła mnie noc

(marzec 2011)



Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

ha, ha, ale fajne - oba teksty.

Pozdrawiam obie Panie

[Aldona Latosik]

Dziękuję za komentarze i za wiersz o podobnym temacie

Glo komentując wierszem dałaś mi okazję do przeczytania, z czego ię cieszę


gorąco pozdrawiam

[ks-hp]

A dla mnie jest to zbyt wydumane, krwawe łzy, życie ze skazą - to zwroty, jakich nie lubię, bo te dwa rzeczowniki, łzy i życie, tak się już opatrzyły (opisały? wypisały?), że ciężko kojarzyć je z czymkolwiek innym. Wiem, o czym tekst traktuje, ale pisanie o swoim bólu w ten sposób to pójście na łatwiznę. Chciałbym, żeby poezja intrygowała, denerwowała, szokowała. Pozdrawiam.