wyraz

[ks-hp]

Trzeba mieć jakiś. Usunąłem nadmiar lizolu z ust, zdławiłem
poczucia. Łatwe - odsączyć brak. Nie robię nic, żeby
odejść;

spłaszczą powietrze, wsuną chłód pod język. Wytrawię się
przez rzekę. Nie oddycham - mam pod żebrami martwe, odwrócone
drzewo, białe; arszenik. Łódź gładko sunie jak po rtęci.

Dopiero po drugiej stronie wiesz,
że nigdy nie było świateł. Przechodziło się i zmieniało miejsca,
oglądało identyczne zachody. Odbicia w barwie ochry. Woda
nie dopływała.

Jutro pójdę nad brzeg przeglądać się w mętach. Do twarzy mi
bez twarzy.

[ks-hp]

Męty są mętne, a masło maślane.
Nadmiar lizolu miał (ma) szerokie zastosowanie. Pozdrawiam.

[ks-hp]

Wiem, że wiesz. To była taka prowokacja. Nie lubię tłumaczyć zbyt wiele, jeśli chodzi o wiersze (moje).

[Alek Osiński]

Nie robię nic, żeby
odejść;

spłaszczą powietrze, wsuną chłód pod język.

to przejście jak dla mnie wprowadza trochę zamieszania,
ale wiersz jakie lubię, subtelny i precyzyjny, najbardziej
ten fragment

Wytrawię się
przez rzekę. Nie oddycham - mam pod żebrami martwe, odwrócone
drzewo, białe; arszenik. Łódź gładko sunie jak po rtęci.

Pozdrawiam

[Gloinnen]

że nigdy nie było świateł. Przechodziło się i zmieniało miejsca,
zachody były identyczne.

Drażni mnie to powtórzenie.

Można poszukać bardzo wielu różnych rozwiązań, mi na przykład przyszło do głowy jedno z rozlicznych możliwych:

"zachody nigdy nie wyglądały identycznie."

Ewentualnie:

"że światła nigdy nie istniały"

To tylko dwie robocze propozycje zmian, najlepiej byłoby, gdybyś sam wymyślił, jak z tym powtórzeniem powalczyć, zachowując jednocześnie myśl przewodnią całego fragmentu.

Ogólnie tekst bardzo mi się spodobał, jeśli chodzi o metaforykę. Lubię ten rodzaj tworzenia obrazów, który pozwala na zestawienie całego przekazu z wielu zasygnalizowanych w metaforach dynamicznych wizji, krótkich opowieści, opisów. Bardzo też cenię w Twojej poezji jej solidne osadzenie w rzeczywistości. Metafory są konkretne, podlegają wizualizacji, poznaniu zmysłowemu, dzięki czemu wiersz jest mocno osadzony w realiach. Lubię teksty, które grają otwieraniem rzeczywistości na nieznane, uchylają ukryte w formach, funkcjach, przeznaczeniu i powierzchowności rzeczy okienka, prowadzące ku jakiejś tajemnicy.

Pozdrawiam,


Glo.

[ks-hp]

Glo, zmieniłem to, co zauważyłaś, dzięki, mam nadzieję, że teraz jest dobrze. Nie potrafię jednak nic zrobić z przejściem, o którym mówisz, Alu - to po średniku odnosi się bezpośrednio do tego, co przed, a zarazem mówi o innym aspekcie tejże sprawy, drugiej stronie medalu. Samo "odejść" tkwi samotnie w linijce, bo odchodząc, albo pozostawia się kogoś w samotności, albo samemu zostaje się samotnym. Zamieszanie, wiem. Pozdrawiam.