Pomazaniec

[Jarek B]

napiszę dla tych
co umarli
nie wierząc w gwiazdy
z pogardą na twarzy
patrzyli nam w oczy

ściętych drzew
i dżemsów dinów
już nikt nie wskrzesi
zostało słowo
śpiące w ziemi

porośnie drzewem
samotnego milczenia
obsypując wędrowców kwiatem

i dla tych napiszę
co jeszcze żyją
popłyną z nurtem
rzeki bez powrotu

ławice zdechłe
próżnej myśli
i skrzela bez oddechu

oprócz piany
fałszywej tożsamości
utoną w trupach
sztucznych wytworów

i dla siebie napiszę
pierdole ławice
wolność smakuję
jak początek życia
na pewno nie jeden
bochenek chleba
złoże w ofierze
pustemu stołowi
nakarmię nadzieją
z rondelka rozpaczy
słowami pływającymi
w pustych okach nietłustości
powierzchownej prawdy

Panie-podano
niemowlę
na twoje podobieństwo

[Alek Osiński]

Jarku B., mamy na forum limit - max dwa teksty dziennie, w trosce o to,
żeby teksty mogły się dłuższy czas cieszyć uwagą i nie przelatywały jak petardy.
Proszę Cię abyś o tym pamiętał. Nadprogramowe tematy muszę narazie zamknąć

Al.

[Gloinnen]

Ten tekst trochę przydługi. Mieszają się w nim fragmenty interesujące i dobrze napisane z frazesami. Warto go odchudzić tak, aby wyeksponować to, co najlepsze, najdobitniejsze, najcelniejsze.
Przy okazji mam prośbę i poprawienie literówek

pierdole ławice

złoże w ofierze

napiszę dla tych
co umarli
nie wierząc w gwiazdy
z pogardą na twarzy
patrzyli nam w oczy

"gwiazdy/twarzy/oczy" - potrójny rym wyszedł, nie brzmi najlepiej.

"nie wierząc w gwiazdy
z pogardą patrzyli
nam w oczy" - według mnie można skrócić końcówkę strofy i pozbyć się tego niefortunnego (według mnie) zrymowania.

porośnie drzewem
samotnego milczenia
obsypując wędrowców kwiatem

Nad tą strofą zastanowiłabym się mocno. Nie przemawia do mnie "drzewo milczenia", ta metafora bazuje na dość banalnych skojarzeniach..

ławice zdechłe
próżnej myśli

"ławice myśli" - też nie kupuję. Kiedyś już rozwodziłam się nad metaforami dopełniaczowymi, dlaczego generalnie ich nie lubię. Otóż takie zestawianie czegoś konkretnego ("ławice") z abstraktem ("myśli") powoduje, że obraz przestaje być namacalny i czytelny, nabiera cech widmowych, wypełnia go znaczeniowa pustka.

Osobiście wolę porównania:

"próżne myśli jak zdechłe ławice"

Bardziej pojemne treściowo - ale to może tylko moja opinia.

oprócz piany
fałszywej tożsamości
utoną w trupach
sztucznych wytworów

No właśnie - jak wyżej.

Można ewentualnie uprościć, zdynamizować opis, wprowadzić pewną narracyjność, która pozwoli na większą precyzję.

"oprócz fałszywej tożsamości
tocząc pianę utoną w trupach"

Tak sobie pozwoliłam odczytać powyższy ustęp.

i dla siebie napiszę
pierdole ławice
wolność smakuję
jak początek życia
na pewno nie jeden
bochenek chleba
złoże w ofierze
pustemu stołowi
nakarmię nadzieją
z rondelka rozpaczy
słowami pływającymi
w pustych okach nietłustości
powierzchownej prawdy

Tu znowu roi się od dopełniaczówek - "rondelek rozpaczy", "oka nietłustości powierzchownej prawdy"... Za dużo, za gęsto, za ciasno.

"dla siebie napiszę
pierdolę ławice
niejeden bochenek chleba
złożę w ofierze pustemu stołowi
nakarmię nadzieją z rondelka
pełnego rozpaczy

słowa zatonęły
w pustych okach
powierzchowna prawda
pływa w nietłustości"

Wykombinowałam w ten sposób, może coś Ci się spodoba.

Panie-podano
niemowlę
na twoje podobieństwo

Doskonała pointa!


Tylko myślnik trzeba oddzielić spacjami:

"Panie - podano (...)"

Życie na zamówienie? Człowiek jako danie w kosmicznej knajpie?
Bardzo ciekawe (moim zdaniem) porównanie. Można uznać, że konsumpcjonizm również wziął się od Boga, który sam dla siebie stworzył świat jak gigantyczny fastfood.
Ku własnej uciesze.

Pozdrawiam,


Glo.

[Jarek B]

...Glo:)...w życiu nie czytałem...takich komentarzy jak na ty zacnym forum:)!!!...a już ty kobieto...to po prostu tworzysz epopeję...coś wspaniałego...
cóż mogło mnie w życiu spotkać lepszego,po takiej sekcji...patologia:)...pisania wierszy-pozdr Jaruś

p.s...błędów...wybaczcie na razie nie poprawię...aż się "wczytam"...w nawigację...z czasem:)